Na een desastreus verlopen concert van Iron Horse moet de apparatuur weer in de bandbus worden geladen. Alhoewel deze scène volledig fictief is, zijn er toch ook overeenkomsten met de werkelijkheid. De "Dodenmars" werd door de roadies van The Stag vaak ingezet tijdens het inladen van de grote, zwarte kisten waain de lichtshow werd vervoerd, Ze leken inderdaad op doodskisten...
De regelrechte grafstemming had Eddy en Jack aanvankelijk nog geïnspireerd tot het neuriën van de "Dodenmars" van Chopin tijdens het inladen van de grote, zwarte pianokoffer van Ronald, maar ze waren daar snel mee gestopt na de dodelijke blikken die Nelleke hen had toegeworpen.

Wie haatte het niet: de song waarin Ron Brandsteder figureerde als Dokter Bernhard, op dezelfde klungelige manier waarop hij het niveau van veselijke shows als "Rons Honeymoon Quiz" nog verder verlaagde. Net als iedere rocker had RIk een gruwelijke hekel aan deze gruwel. Logisch dat hij op dit vreselijke moment aan dit gedrocht moest denken...

‘Rik, wordt eens wakker! De telefoon gaat!’ In het donker van de slaapkamer voelde ik dat Lea rechtop naast me in bed zat. Het was doodstil in huis.
‘Je zult gedroomd hebben, ik hoor niks,' zei ik geïrriteerd, omdat ze mijn slaap die zo moeizaam was gekomen had verstoord.
‘Ik zou toch zweren dat ik het had gehoord. Wie belt er nu zo midden in de nacht?’
‘Ga nu maar slapen, misschien iemand die een verkeerd nummer heeft gebeld,' probeerde ik haar gerust te stellen, maar ik was in één klap klaarwakker. De duisternis voelde plotseling drukkend en dreigend aan, alsof het dekbed met loden veren was gevuld. Ik schoof er onderuit en ging op de rand van het bed zitten. ‘Verdomme, nu moet ik nog pissen ook!’ Op dat moment begon de telefoon weer te rinkelen. Als versteend luisterde ik naar het onheilspellende geluid, onbewust wachtend tot het weer zou ophouden.
Lea knipte haar schemerlampje aan. Het licht leek het gerinkel nog scheller te maken. ‘Schiet op, joh! Ga opnemen!’ spoorde ze me aan, terwijl ze me in mijn rug duwde.
Ik liep de trap af naar beneden. Elke met kil vinyl beklede trede joeg een rilling van kou en onrust door mijn lijf. Ergens in een donker hoekje van mijn brein opende zich een lade van een kast vol met vergeten, oude cassettebandjes, met de zijkanten omhoog netjes opgeborgen in geordende rijen. In gedachten gleden mijn vingers zoekend over de cassettes, zoals ik vroeger zo vaak had gedaan in mijn slaapkamer, met mijn kleine mono cassetterecorder naast me. Er was iets vreemds aan de hand. De met mijn haast onleesbare, puberale handschrift geschreven namen van hardrocksongs, die ik zelf had opgenomen van radioprogramma’s als Betonuur van Alfred Lagarde en Stampij van Hanneke Kappen, waren slordig doorgehaald met Tipp-Ex en overschreven met duidelijke blokletters. "Bonnie St. Claire - Dokter Bernhard", stond er op elk van de hoesjes. In mijn hoofd klonk het door mij zo gehate lied, met het theatrale telefoongerinkel dat nu pas echt onheilspellend klonk.

Eddy komt bij Rik op bezoek. Eddy vraagt hem deze song op te zetten. Dit is één van mijn favoriete nummers van Deep Purple. Het heeft jaren geduurd voordat ik wist wat Eddy hier aan Rik verteld.
Eigenlijk had ik op pagina 297 een citaat uit deze song willen opnemen, maar ik kreeg geen toestemming van de platenmaatschappij. Logisch, de verkoopopbrengsten van mijn boek had Deep Purple hard nodig. Daarom heb ik maar een vrije vertaling van het citaat opgenomen. Het toeval wil dat het fragment dat spotify laat horen als je geen abonnement hebt, exact dit citaat bevat!
‘Weet je eigenlijk wel waar deze song over gaat?’ vroeg Eddy plotseling.
‘Over een stukgelopen relatie, dat lijkt me toch wel duidelijk.’ Ik verbaasde me over zijn vraag, tenslotte was het overduidelijk dat de tekst over een stel ging waarvan de vrouw was vreemdgegaan. Ik had altijd bewondering voor de verbittering die in de stem van de zanger hoorbaar was, alsof hij zong uit eigen, recente ervaring. ‘Ik heb alleen de titel nooit begrepen. Een archer is toch een boogschutter? Ik kom dat nergens in de tekst tegen, laat staan een Spaanse.’
‘Het is ook niet letterlijk bedoeld. Spanish archer is straattaal voor iemand een elleboogstoot geven, iemand dumpen.’

De kennismakingsbijeenkomst van de leden van Riks nieuwe band Iron Horse vindt plaats in een kroeg. Tot Riks ergernis heeft Jack zijn vrouw Nelleke meegenomen. Vanaf het allereerste moment ergert Rik zich aan haar. Omwille van de woordspeling heb ik de versie van Johhny Cash ook genoemd, maar drie versies van deze song op deze pagina is naar mijn mening te veel van het slechte.... (zie ook Lee Towers).
Inmiddels was het promillage in het bloed van het in de kroeg aanwezige volk dermate hoog dat de barman het tijd vond om "You’ll never walk alone" te draaien, waarop iedereen uit volle borst begon mee te lallen. Nu was deze oude hit van Gerry and the Pacemakers al vaker onteerd door een hele reeks van bekende en minder bekende artiesten, maar deze versie van Lee Towers spande wat dat betreft de kroon, al deden de aanwezigen hun best om het nog erger te maken.
‘Geweldige versie, vind je niet?’ gilde Nelleke in mijn oor. Ze was dermate aangeschoten dat ze in mij inmiddels een geschikte gesprekspartner zag.
‘Nou, ik vind het maar ruk. Die versie van Johnny Cash is beter, maar het blijft een waardeloos nummer.’ Ook al was het de waarheid, ik had net zo goed kunnen zeggen dat de versie van Johnnie Walker de beste was.