Rik hoort tijdens het eten een quiz waarin een fragment van deze song wordt afgespeeld. Sinatra zong dat hij het overal kon maken, maar het roept bij Rik alleen maar de vraag op of hij het wel kan maken in Ierland...

Frank Sinatra! Ik had altijd al een afkeer gehad van de zogenaamde crooner, een term die door fans vaak wordt gebruikt als een soort keurmerk, zonder te beseffen dat het afkomstig is van de term crooning, dat letterlijk vertaald kreunen betekent, wat ik altijd deed als ik hem onverhoopt hoorde zingen. Van al zijn songs had ik nog het meest een hekel aan “New York, New York”, bovenal omdat het zo’n deuntje is dat zo goed in het gehoor ligt dat het niet uit je hoofd te krijgen is.

De Scorpions... Tja, fantastische band, goeie zanger. maar dat accent... Het heeft mij ervan weerhouden om ooit iets van hen aan te schaffen. Dit, samen met mijn liefde voor de tv-serie "Allo Allo", en je begrijpt dat deze scène wel uit mijn pen moest vloeien! Als je de serie niet kent: die is zo flauw dat het weer leuk wordt, en briljant doordat de verschillende nationaliteiten allemaal consequent hun eigen Engelse uitspraak gebruiken.

Eddy tikte af en weer klonk “Rock is the cure” door de oefenruimte.
Tijdens het refrein hoorde ik dat Ronald de artistieke vrijheid nam om een tweede stem te zingen. Het klonk niet slecht, maar zijn bekakte stem maakte het ook enigszins lachwekkend. Het deed me denken aan Klaus Meine, de zanger van de Duitse hardrockband Scorpions, wiens Engels een Duits accent had zwaarder dan een Königstiger-tank, waardoor je op het moment dat je je ogen sloot om weg te zwijmelen bij hun rockballad “Still lovingyou” het weinig romantische beeld van een zingende Herr Flick uit de serie “‘Allo ‘Allo” voor je zag.

Rik heeft een nieuwe podium-outfit aangeschaft. Zjn collega Irmgard vind dat hij pas echt zichzelf is als hij in het dagelijks leven hetzelfde draagt als op het podium. Om indruk op haar te maken gaat hij dat ook doen, maar gemakkelijk is het niet...

Ik dacht aan de nieuwe rage die in die tijd zijn lelijke kop begon op te steken, waarbij jongens in houthakkershemden en gewone spijkerbroeken het podium betraden, als een soort tegenreactie op de steeds meer verwijfde outfits van de zogenaamde hairmetalbands. Ik haatte die nieuwe stroming die grunge werd genoemd. Ik verafschuwde de sjofele kleding waarin ze optraden en het even sjofele geluid dat ze voortbrachten, met hun gitaar geluid dat me deed denken aan mijn oude National-versterker. Het leken allemaal nakomelingen van Bruce Springsteen, de hillbilly die legendarisch zou zijn geweest als hij was overleden na het uitbrengen van “The river”, het naar mijn mening enige meesterwerk in zijn veel te uitgebreide repertoire. Zijn eindeloos durende concerten deden me afvragen hoe het toch kon dat het publiek steeds maar weer om een toegift vroeg, in plaats van hem te smeken er een eind aan te maken.
Voor die grunge-jongens was het gemakkelijk om op het podium en in het dagelijks leven dezelfde kleding te dragen. Het vergde veel meer zelfvertrouwen met een extravagante podiumoutfit zoals ik die me had laten aanmeten naar kantoor te gaan, hoezeer ik ook vond dat Irmgard gelijk had.

De kennismakingsbijeenkomst van de leden van Riks nieuwe band Iron Horse vindt plaats in een kroeg. Tot Riks ergernis heeft Jack zijn vrouw Nelleke meegenomen. Het is afkeer op het eerste gezicht. Rik vindt dat ze zich overal mee bemoeit, maar nergens verstand van heeft... (zie ook Gerry and the Pacemakers).
Inmiddels was het promillage in het bloed van het in de kroeg aanwezige volk dermate hoog dat de barman het tijd vond om "You’ll never walk alone" te draaien, waarop iedereen uit volle borst begon mee te lallen. Nu was deze oude hit van Gerry and the Pacemakers al vaker onteerd door een hele reeks van bekende en minder bekende artiesten, maar deze versie van Lee Towers spande wat dat betreft de kroon, al deden de aanwezigen hun best om het nog erger te maken.
‘Geweldige versie, vind je niet?’ gilde Nelleke in mijn oor. Ze was dermate aangeschoten dat ze in mij inmiddels een geschikte gesprekspartner zag.
‘Nou, ik vind het maar ruk. Die versie van Johnny Cash is beter, maar het blijft een waardeloos nummer.’ Ook al was het de waarheid, ik had net zo goed kunnen zeggen dat de versie van Johnnie Walker de beste was.

Ronald en Rik organiseren een eerste kennismakingsbijeenkomst met alle leden om elkaar, zonder instrumenten, al een beetje te leren kennen. De titel "Lights Out" is straattaal voor iemand knockout slaan. De zanger van UFO, Phil Mogg, was inderdaad ooit profboxer. Mocht je het niet geloven, vraag het dan aan zijn ex-gitarist Michael Schenker.
Eigenlijk vond ik het onzinnig om eerst een soort vergadering te beleggen om te zien of we elkaar wel zouden mogen. We waren tenslotte een rockband. Jack Stads zou niet de eerste zanger zijn die de bescheidenheid zelve was, totdat hij de indruk kreeg dat hij de grootste had, omdat het klapvee voor het podium dat baseerde op het formaat van zijn microfoon. Zo kon ik iemand als Ronald alleen verdragen als hij achter een piano zat en verder zijn mond hield, wat voor mij echter geen enkel beletsel vormde om een muzikale samenwerking op te starten. Er waren immers voorbeelden te over van beroemde bands waarvan de leden elkaar in het dagelijks leven geen blik waardig gunden, om maar niet te spreken van acts als UFO, waarvan de zanger zijn vroegere ambacht profbokser zo nu en dan nog uitoefende op de neus van zijn zeven jaar jongere leadgitarist, een feit dat zomaar geleid zou kunnen hebben tot de toepasselijke titel “Lights out” van één van hun succesalbums.

Net als de gitarist Nigel Tufnel van de gefingeerde band Spinal Tap vindt Rik Dm de meest trieste toonsoort die er bestaat. Tijdens een sessie met Ria, waarin Riks emoties over één van zijn bandleden hem te veel worden, komt echter deze song in hem op...
Ria knikte instemmend, met een empathische blik die ik naar mijn gevoel niet verdiende. ‘Je kon niet met hem, maar ook niet zonder hem,' concludeerde ze. Ergens in mijn achterhoofd zette U2 “With or without you” in, de hit die on-
danks de toonsoort D majeur waarin het was gezet bij mij altijd uitstekend dienstdeed als instant tranentrekker. Ook dit keer deed de zalvende, prevelende zang van Bono zijn werk, resulterend in de handeling die ik zo verafschuwde: het aanpakken van de door Ria met begripvolle blik aangereikte doos met tissues.

Rik vertelt Eddy over de producer, peetoom van basgitarist Gerard, die de band aan een platendeal gaat helpen. Eddy heeft zo zijn bedenkingen...

‘Wie is die producer eigenlijk? Het is toch niet Pierre Kartner, mag ik hopen?’ vroeg Eddy verschrikt. ‘Ik verrek het om Nederlandstalige shit te gaan spelen!’ De associatie met de schepper van “het Smurfenlied” toverde een beeld van Ronald voor mijn geestesoog, gezeten achter zijn piano met een smurfenmuts op zijn hoofd, een attribuut dat hij goed
zou kunnen gebruiken om zijn al kalende knar te verbloemen.
‘Het zou Ronald anders goed uitkomen,' grinnikte ik.
‘Hoezo?’
‘Nou, Ronald baalt nogal van zijn kale kop. Als Pierre...’ Ik maakte mijn zin niet af, in het besef dat mijn broer er nu de humor niet van in zou kunnen zien.
Hij keek me geïrriteerd aan. ‘Nou, voor de draad ermee! Wie is het?’
‘Hij is echt een grote in de platenindustrie.’ Ik begon weer zenuwachtig te lachen en probeerde de, gezien Hans de Vos’ omvangrijke pens, ongelukkig gekozen term ‘grote’ uit mijn hoofd te zetten, uit vrees de slappe lach te krijgen. ‘Zijn naam is Hans de Vos, weleens van gehoord?’

Ooit speelde ik in een hardrockband die ook Stonehenge heette, net als Riks tweede band. Onderstaande scène heb ik gebaseerd op het feit dat die band daadwerkelijk deze muziek als introductie voor hun concerten afspeelde.
Even later klonk de introductiemuziek, enigszins overmoedig de “Triomfmars” uit Verdi’s “Aïda”, door de speakers. We namen onze plaatsen in, vooraf zorgvuldig bepaald alsof we een voetbalteam waren. Mark stond uit het zicht van het publiek aan de rechterkant van het podium zodat hij de gordijnen open kon trekken, terwijl Joery aan de andere kant klaarstond, zijn basgitaar in de aanslag alsof het een geweer was. Ik keek naar Eddy die als een koning op zijn troon op het drumpodium zat, omgeven door het drumstel dat ik ogenschijnlijk onbaatzuchtig voor hem had gekocht.