Rein Menke's Korte Verhalen

In september 2015 gingen mijn vriendin en ik op vakantie naar Ierland. We hadden besloten met mijn auto te gaan en namen de veerboot vanuit Cherbourg, omdat we dan het grootste deel van de 16 uur durende reis slapend zouden kunnen afleggen.

Vanaf de eerste keer dat Madelief haar hoofdje boven de grond stak, werd ze overweldigd door alle kleuren en geuren die haar omringden. Ze keek haar ogen uit, vol bewondering voor de prachtige bloemen die hoog boven haar uittorenden. Ze hadden de vreemdste namen: die van het boerenwormkruid deed haar griezelen, maar ze genoot van zijn gele bolletjes die vrolijk wuifden in de wind, omringd door vliegjes en bijtjes. Andere schoonheden droegen namen die hen meer eer aandeden, zoals de oosterse morgenster, die straalde als de zon, of het duizendblad, al was duizendbloem een toepasselijker naam geweest. Madelief had zelfs oog voor de schoonheid van de ruwe akkerdistel, een ruwe bolster, blanke pit type met prachtige, paarse bloemenhoofdjes aan de uiteinden van zijn stekelige stengels.

'Misschien dat hij me wel kan helpen,' zei ik zachtjes. Ik wist dat het geen verschil zou maken of ik het het schreeuwde of alleen maar dacht, de draak zou het toch wel horen.

Mijn vriendin geeft een ferme ruk aan het dekbed. ‘Wat lig je toch te woelen!' Ik voel de kou over mijn naakte, bezwete lichaam glijden, maar doe geen poging het beddengoed terug te veroveren. Ik weet dat het zinloos is. In bed is ze een echte pitbull: ze grijpt wat ze wil en laat het pas los als ze er genoeg van heeft. De keren dat ik het toch probeerde eindigden steevast in opwinding, helaas van het verkeerde soort.