In een melancholieke bui denkt Rik terug aan deze song. Marks mening over Bruce Dickinson is exact de mijne...

Only the good die young, dacht ik weemoedig. Het zou een mooie titel zijn voor een nieuwe song, als die al niet zo vaak was gebruikt door artiesten van uiteenlopend pluimage. Ook Iron Maiden had zich eraan bezondigd. Ik kon me nog goed Marks
reactie herinneren, nadat Joery de afsluiter van zijn zojuist nieuw aangeschafte cd van zijn favoriete metalband had laten horen.
‘Ik kan maar niet wennen aan dat gejodel van die waardeloze zanger,' had hij gezegd. Nu was niemand minder dan Ronnie James Dio zijn grote idool, een rockgod waarbij elke andere zanger sowieso in het niet viel, maar uit zijn mond had het onbedoeld grappig geklonken. ‘Zelf ben ik ook geen topper dus daarom mag ik het wel zeggen,' had hij er grijnzend aan toegevoegd, om vervolgens in een overdreven dik aangezette imitatie van Bruce Dickinson uit te barsten, waardoor ik vrijuit kon lachen zonder de indruk te wekken dat ik dat deed om zijn misplaatste kritiek.

Marks stembanden hadden zwaar te lijden onder zijn pogingen enigsinds aanvaardbare zangpartijen voort te brengen. Grote hoeveelheden hoestdrank waren  daarbij onmisbaar. Om zijn gebrek aan talent te compenseren werd het idee geopperd om zijn imago aan te passen. 
'Laat hem die hoestdrank in een lege whiskyfles doen, dat ziet er nog stoer uit ook!' riep Eddy.
'Je kunt er geintjes over maken, maar dat soort dingen zijn nu precies wat ik bedoel,' zei ik. 'We moeten hem helpen een uitstraling te krijgen waardoor mensen zullen denken dat hij bewust zo zingt.'

'Of een uitstraling waardoor niemand er nog iets van durft te zeggen,' voegde Joery er droog aan toe.
'Precies!’Ik begon zowaar enthousiast te worden. ‘Hij moet er agressief uitzien en net zo klinken. Een beetje zoals die gozer van Judas Priest.'
'Ja, die Rob Halford kan ook niet zingen, ziet eruit als een relnicht in leer en komt er nog mee weg ook,' riep Joery. Hij zag het wel zitten. 'Hell bent, hell bent for leather! Driving in Marks Jaguar,' zong hij met een overdreven hoge stem. Er zat verdomme alweer een nieuwe song aan te komen.

Tijdens hun eerste ontmoeting probeert Rik Joery te imponeren met een pleidooi voor wat hij noemt 'duidelijke songstructuren', maar Joery lijkt hem te doorzien.

'Dus jij houdt meer van bands als AC/DC, Whitesnake en zo. Meer blues georiënteerde hardrock.'
'Ja, dat klopt, maar de invloeden uit de klassieke muziek die Deep Purple bijvoorbeeld gebruikt vind ik ook geweldig,' deed  ik een poging om mijn voorkeur wat minder simplistisch te laten klinken.
'Ken je deze al?' Hij toonde een cd met daarop een foto van een protserig, veel te jong mannetje dat ogenschijnlijk meer aandacht besteedde aan zijn kapsel dan zijn gitaar. “Yngwie Malmsteen’s Rising Force” stond in gotische letters op het hoesje. Ik had weleens over hem gelezen in het muziekblad dat ik regelmatig las, waarbij de Zweedse gitarist steevast werd weggezet als een kloon van Ritchie Blackmore, die een gebrek aan gevoel compenseerde met een overvloed aan snelheid. Ik had hem echter nog nooit een noot horen spelen.
'Dat is toch die Zweedse gitarist die Blackmore probeert na te doen? Blackmore heeft veel meer gevoel in zijn spel.' Ik klonk als de spreekwoordelijke klok, terwijl Joery de klepel voor mijn neus hield.
Hij zette de cd op. Even later klonk er een virtuoos bespeelde klassieke gitaar door de speakers.
'Yngwie speelt meestal in vierkwartsmaten en gebruikt veel klassieke invloeden, dus je zou het toch moeten kunnen waarderen.' Hij zei het op zijn gebruikelijke vlakke toon, maar toch voelde ik me lichtelijk betrapt.

Jack Stadts, de beoogde zanger van Iron Horse, komt te laat op de kennismakingsbijeenkomst. Rik heeft een enorme afkeer van de bemoeienissen van partners van bandleden in een band. Volgens hem is dat slecht nieuws, wat hij baseert op de ondergang van de Beatles door de inbreng van Yoko Ono, de vriendin van John Lennon. Vandaar zijn opluchting dat Jack zijn partner niet heeft meegenomen, maar of dat terecht is?
Ik keek om en zag een magere jongen op ons aflopen. Hij had krullend, donker haar tot op zijn schouders en een vriendelijk gezicht, waarop een enigszins verdwaasde uitdrukking lag. Schuin achter hem liep een jonge vrouw die knapper was dan goed voor haar was. Ze keek hooghartig om zich heen, met een blik die aandacht opeiste en tegelijkertijd afschuw uitstraalde om het feit dat men haar aanstaarde. Onwillekeurig flitste Yoko Ono door mijn gedachten. Ze zong met haar schrille stem “Bad news” van Gary Moore. Ik prees mezelf gelukkig dat deze verkrachting van die geweldige song in werkelijkheid nooit had plaatsgevonden, maar bovenal omdat we hadden afgesproken geen vrouwen mee te nemen.

Ronald stelt Rik voor om Gerard Huisman als basgitarist aan te stellen in hun nieuw te vormen band Iron Horse. Eén van zijn redenen is dat Gerards peetoom, Hans de Vos, een invloedrijke platenbaas is. Hij was de drummer van Ladies View, die tijdens een optreden op Toppop zijn drumstok liet vallen, tot groot leedvermaak van Rik. Riks associatie met Bohemian Rhapsody ligt in het feit dat Queen zoveel verschillende partijen had opgenomen, dat de tape zwaar versleten was.

‘Was hij niet die vette pad achter het drumstel?’ Ik herinnerde me plotseling het duidelijk nagesynchroniseerd optreden van de eendagsvlieg in Toppop en begon te grinniken. ‘Die sukkel liet zijn drumstok vallen net toen hij close-up in beeld was.’
Nou en? Dat gebeurt zo vaak.’

‘Live wel ja, maar tijdens een playbackopname? En het mooiste was dat je daarna een overzichtsshot zag van de band, waarbij die vette plotseling uit het zicht was verdwenen.’
Ik had het tafereel zo humoristisch gevonden dat ik de volgende week de videorecorder op scherp had gezet om de hilarische act op te nemen. Keer op keer had ik de band teruggespoeld om te zien hoe de dikke drummer, op handen en voeten achter zijn drumstel, op zoek was naar de drumstok. Ik had de tape vast nog ergens liggen, bijna net zo versleten als de tape die Queen had gebruikt voor “Bohemian rhapsody”.

Tijdens een sessie wijst mental coach Ria Rik erop dat hij wellicht net zo gewoon was als zijn klasgenoten.

‘Viel je op de lagere school uit de toon of was je juist een gewoon jongetje?’
Ik was me er al op jonge leeftijd van bewust geweest dat ik anders was. Als kleuter luisterde ik al naar de Stones. Ik herinnerde me nog als de dag van gisteren dat mijn oudste broer Mark me hun single “Satisfaction” liet horen. Ik voelde nog de opwin ding die ik als vierjarige ervoer toen Keiths gitaarintro, vervormd door iets dat ik toen nog niet herkende als een fuzz, uit de speaker van Marks platenspeler schalde.
‘Ik was toen al helemaal gek van muziek, maar mijn vriendjes hadden heel andere interesses, die hadden het over niks anders dan voetballen. Toen ben ik ook maar op voetballen gegaan.’
‘Dus om niet uit de toon te vallen speelde je het spel mee.’
‘Nou, op het voetbalveld viel ik anders behoorlijk uit de toon. Ik kon er geen reet van!’