Welkom op Rein Menke's Auteursblog

De zomer staat nog voor de deur, maar heeft die wel alvast opengeschopt. Ik heb het zomergevoel dan ook al helemaal te pakken. Het is een goed gevoel, maar toch voel ik me minstens zo goed in de herfst. Niet zo gek voor iemand die gek is op Ierland en Schotland. Dit wil niet zeggen dat ik een meteo-masochist ben die pas opbloeit bij stortbuien of rukwinden. Qua sfeer komen die landen bij slecht weer het beste tot hun recht, maar zelfs de Somberman in mij heeft er geen bezwaar tegen als die prachtige landschappen eens goed in het zonnetje worden gezet. Voor buitenactiviteiten heeft slecht weer echter alleen maar nadelen. Neerslag tijdens het wandelen haat ik, en toen ik nog fietste brak ik alle snelheidsrecords als ik op de hielen werd gezeten door een regenbui.

Tachtig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn we weer terug bij af. Na tachtig jaar van vrijheid en vrede staan we op het punt om voor de zoveelste keer dezelfde fout te maken, terwijl we in die periode meer dan genoeg voorbeelden hebben gezien van dat geweld slechts leidt tot nog meer geweld. Tachtig jaar vrijheid en vrede is ook maar relatief: een groot deel van de wereldbevolking heeft in die periode nauwelijks vrijheid gekend.

Wordt dit een politieke verhandeling, en dan nog wel over de BBB? Maak je geen zorgen, ik heb geen zin om een emmer koeienstront over me heen te krijgen als ik hier mijn mening zou geven over Sweet Caroline en haar BoerBurgerBeweging. Mevrouw van der Plas beweerde ooit dat Neil Diamonds song in de top tien van de Top 2000 zou thuishoren. Ik hoop dat ze dat niet deed omdat ze Caroline heet: “sweet” is niet het eerste wat in me opkomt als ik haar zie. Wat er wel in me opkwam toen ik voor het eerst BBB op een bord langs de snelweg zag staan, was Boeren, Burgers en Buitenlui. Ah, eindelijk een partij voor iedereen, dacht ik nog. Niets is minder waar, is inmiddels al gebleken.

In september 2015 gingen mijn vriendin en ik op vakantie naar Ierland. We hadden besloten met mijn auto te gaan en namen de veerboot vanuit Cherbourg, omdat we dan het grootste deel van de 16 uur durende reis slapend zouden kunnen afleggen.

De subtitel van deel twee van mijn roman "De Vlucht van de Raaf" luidt “Ierland is het Einde”. Maar is dat werkelijk zo? Ooit vond ik van wel, maar tegenwoordig denk ik daar anders over.

Het onvoorstelbare is gebeurd: ik maak geen kans meer om Boekgoud te winnen, de jaarlijkse auteurswedstrijd georganiseerd door mijn uitgever. Ik had het kunnen weten. Ook al hadden al mijn lezers op mij gestemd, dan was mijn kans op de overwinning nog steeds net zo klein als het vinden van een pot met goud, zelfs als ik daarbij geholpen zou worden door een leprechaun in het regenboogrijke Ierland.

Vanaf de eerste keer dat Madelief haar hoofdje boven de grond stak, werd ze overweldigd door alle kleuren en geuren die haar omringden. Ze keek haar ogen uit, vol bewondering voor de prachtige bloemen die hoog boven haar uittorenden. Ze hadden de vreemdste namen: die van het boerenwormkruid deed haar griezelen, maar ze genoot van zijn gele bolletjes die vrolijk wuifden in de wind, omringd door vliegjes en bijtjes. Andere schoonheden droegen namen die hen meer eer aandeden, zoals de oosterse morgenster, die straalde als de zon, of het duizendblad, al was duizendbloem een toepasselijker naam geweest. Madelief had zelfs oog voor de schoonheid van de ruwe akkerdistel, een ruwe bolster, blanke pit type met prachtige, paarse bloemenhoofdjes aan de uiteinden van zijn stekelige stengels.

De wereld verandert, en in een steeds sneller tempo. De mensheid deed er meer dan 100.000 jaar over om gedachten vast te leggen voor het nageslacht, maar het was pas rond 1450 dat dit op een min of meer praktische manier mogelijk was. Egyptische schrijvers hadden hele piramides nodig om hun verhalen te vertellen en de kleitabletten van Mesopotamië waren ook niet bepaald handzaam. Ook voor Mozes kwam de uitvinding van de boekdrukkunst te laat: het had hem een klauterpartij met een paar stenen tafelen op zijn rug kunnen besparen.

Deel twee van mijn roman “De Vlucht van de Raaf” is alweer een maand geleden verschenen en sindsdien is het wachten op reacties begonnen. Ik bedoel hiermee de reacties op de gehele roman. Op deel één heb ik al veel respons gehad waar ik natuurlijk erg blij mee ben, maar nu de tweeling compleet is merk ik dat mijn twijfel toch weer toeneemt. Dan herhaal ik maar weer mijn mantra “als ik het zelf mooi vind zal ik wellicht niet de enige zijn”.

Niets is me te min om mijn roman "De Vlucht van de Raaf" te promoten: tsunami’s van Facebookberichten, blogposts, een eigen website waar ik, tegen mijn aard in, mezelf in de spotlights zet... Onlangs heb ik zelfs een Instagram-account aangemaakt! Al deze activiteiten zou je ook kunnen zien als smeken en bedelen om aandacht. Ja, om een succesvol auteur te worden zul je eerst door een modderbad moeten kruipen, met een commercial-smile op je tronie geplamuurd, waarmee je de indruk moet wekken dat je het nog leuk vindt ook. En dan maar hopen dat je gezichtsmasker niet opdroogt en je ware enthousiasme, of het gebrek daaraan, door de scheuren en barsten zichtbaar wordt.

Kun je je nog herinneren dat je het in je puberteit vreselijk belangrijk vond om erbij te horen? Dat je bang was om buiten de groep te vallen, maar door je ontwikkelende zelfbewustzijn tegelijkertijd niets liever wilde dan je onderscheiden van anderen? Heb jij daar ook mee geworsteld? Dan ben je de enige niet. Zelfs de begaafde tekstschrijver en drummer Neal Peart van de progrockband Rush schreef erover in zijn autobiografische tekst van de song "Subdivisions": 'Conform or be cast out!' Het is mijns inziens één van de grootste veroorzakers van puberale frustratie. Dat was het bij mij in ieder geval wel, samen met acne, al dan niet verstopt in vlassige baardbeginselen.

'Misschien dat hij me wel kan helpen,' zei ik zachtjes. Ik wist dat het geen verschil zou maken of ik het het schreeuwde of alleen maar dacht, de draak zou het toch wel horen.