In dit artikel wil ik je wat vertellen over de inspiratiebron van mijn roman De Vlucht van de Raaf, zonder welke de raaf misschien wel nooit uit zijn ei was gekropen.
Als je dit blog hebt gevolgd weet je dat ik ooit het leven van een muzikant leidde, terwijl ik gelijktijdig in een bizar, parallel universum vegeteerde als ambtenaar. Twee werelden die elkaar afstootten als magneetpolen, maar tegelijkertijd gevangen hielden in hun zwaartekracht, onlosmakelijk verbonden door het lot. Op het moment dat één van die werelden implodeerde werd dit wankele evenwicht verstoord, waardoor de andere in chaos werd gestort.
Ik had ook gewoon kunnen schrijven dat ik in een burn-out raakte, maar ik schrijf nu eenmaal graag beeldend, het is mijn stijl. Sommigen zullen het bombastisch vinden, ouderwets, te traag voor dit Netflix-tijdperk. In één van mijn vorige artikelen op dit blog, “Koppig en eigenwijs”, schreef ik al hoe ik daarover denk. Als je zo’n schrijfstijl maar niks vindt dan is “De Vlucht van de Raaf” misschien niet aan jou besteed, maar zoals de titel van dat artikel al doet vermoeden: ik doe geen water bij de whisky. Ik drink het liever puur, net als Rik van der Sluis, de hoofdpersoon in mijn roman.
Het is natuurlijk niet zo dat beide delen van “De Vlucht van de Raaf” vol staan met enkel beeldspraak en uitvoerige beschrijvingen. Voor de liefhebbers van humor en verhitte dialogen valt er ook genoeg te genieten, daar staat het muzikantenwereldje waarin mijn roman zich deels afspeelt garant voor. Maar ik vind het leuk om jou, de lezer, een beetje uit te dagen om na te denken over wat je leest en er je eigen mening over te vormen. In die zin is het misschien wel een “moeilijke” roman. Zie het als een teken dat ik jouw intelligentie zeker niet onderschat. En voor degenen die dat zelf wel doen: ook als je gewoon lekker weg wilt lezen en je niet wilt bekommeren om dubbele bodems of analyses van het gedrag van de personages is het gewoon een leuk boek!
Tot zover mijn promotiepraatje. Brrr…
Ik zou je vertellen over hoe het begon, en daarmee bedoel ik niet de geboorte van een ster (ahum), maar van mijn eerste roman. In mijn artikel To biografie or not to biografie schreef ik al dat ik me na mijn burn-out realiseerde dat ik creatief bezig moest zijn en daarom aan “De Vlucht” begon. Natuurlijk was het niet zo eenvoudig als ik het daar beschreef. Er ging een hele periode van ups en downs aan vooraf, hoopvolle momenten vol ideeën, gevolgd door duistere periodes van vertwijfeling. Het zwart van mijn burn-out werd niet van het ene op het andere moment grijs en het is de vraag of het ooit OMO-wit zal worden.
Is dat erg? Er wordt weleens beweerd dat somberheid en verdriet vrijgeviger muzen zijn dan vreugde en geluk, en dat hun geschenken waardevoller zijn. Ik vraag het me af, al ken ik, vooral in de muziek, meer voorbeelden die die bewering staven dan tegenspreken, maar wellicht wordt dat veroorzaakt door mijn vooroordeel ten aanzien van vrolijke liedjes. Vergelijk maar eens The Monkeys met The Stones en je weet denk ik wel wat ik bedoel.
Toch moet ik bekennen dat een stinkende put voor mij een betere inspiratiebron is dan een heldere wel. Op de één of andere manier voel ik me prettiger op een sombere winteravond dan op een vrolijke, zwoele zomeravond, en er is geen plek op aarde waar ik me meer thuis voel dan de Connemara in Ierland. Omdat het kleinste vonkje inspiratie feller oplicht in het donker en alleen daar kan schitteren als een ster.
Hieronder zie je de vonk die het creatieve vuur weer in me deed oplaaien waardoor het idee, dat misschien al tijden in de schaduwen in mijn hoofd verborgen lag, werd onthuld. Schaduw en licht, twee verschillende werelden, maar onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze waren beide onmisbaar bij het schrijven van mijn roman.
De Klif
(Rein Menke)
Tussen grijs graniet
en hordes toeristen met selfie-tics
twaalf megapixels, maar blind voor elkaar
gefocust op enkel hun eigen bestaan
val ik in het niet, niemand die mij ziet
Een vreemde vogel krijst de weg
Hij kan wel de einder zien
en kent het pad dat voor me ligt
Zijn wijze roep vervliegt gezwind
en ik versta hem niet
Ik wil alleen als water naar de zee
stromen pek en veren op het strand
weerhouden mij
Bezoek mijn gedichtenpagina voor nog meer rijmelarij.
Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur.
Je zou me er een groot plezier mee doen dit bericht zoveel mogelijk te delen op social media en dergelijke. Klik daarvoor op één van de onderstaande knoppen. Bedankt!
Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.
Reactie plaatsen
Reacties