Muziek terwijl u schrijft

Gepubliceerd op 23 augustus 2024 om 11:10

Eindelijk vakantie! Dat wil zeggen: ambtenaar Rein heeft vakantie. Auteur Rein niet. Ideeën en creativiteit gaan nooit met vakantie, er zit geen aan- en uitknop op mijn kop. Het is alweer iets wat ik gemeen heb met Rik, de hoofdpersoon in “De Vlucht van de Raaf”. Hij is altijd met muziek bezig, ook als zijn ambtelijke alter ego moet werken. Tegenwoordig heb ik een soortgelijke afwijking als Rik, maar dan op het gebied van schrijven. Er was echter een tijd dat er ook bij mij altijd muziek in mijn hoofd speelde, zoals je kunt lezen in “Toontje Lager of tandje hoger”.

Men beweert weleens dat mannen niet meerdere dingen tegelijkertijd kunnen doen. Dat gold destijds dus niet voor mij. Tijdens de gekste bezigheden, en dus ook tijdens mijn werk, was er altijd een gedeelte van mijn hersenen bezig met songschrijven, “componeren” en gitaarpartijen instuderen. Eigenlijk was ik een pionier op het gebied van visualiseren, een tegenwoordig populaire methode die zelfs wordt toegepast door wielrenners zodat ze geen navigator nodig hebben.

 

Alles deed ik met achtergrondmuziek, al was het qua volume meer voorgrondmuziek. Zolang er maar niet teveel doorheen werd geluld was zelfs de radio geen probleem. Mijn moeder begreep er niets van, maar het stampwerk dat ik moest doen op het VWO ging uitstekend onder begeleiding van Hanneke Kappens radioprogramma “Stampij”.

Toen ik mijn eerste kantoorbaantje kreeg merkte ik dat ik ook daar goed kon functioneren met de radio aan. Helaas was het niet mijn favoriete muziek die daarop te horen was, maar daar durfde ik nog niks van te zeggen als broekie van de afdeling. Dus accepteerde ik maar programma's als "Muziek terwijl u werkt", onwetend van de ellende die later over me uitgestort zou worden door Sky Radio, Q Music en meer van dat soort vreselijke stoorzenders.

 

Degenen die mijn blog volgen hoor ik nu al denken dat mijn uitermate simpele werk niet als bewijs kon worden gezien van mijn voor een man buitengewone aanleg voor multitasken. Allereerst wil ik hen zeggen dat alleen ik hier neerbuigend mag doen over mijn werk. Het is klotewerk maar het is wel míjn werk. Ten tweede wil ik ze erop wijzen dat de dingen die door mijn hoofd speelden toch aanzienlijk meer hersencapaciteit vergden dan de edele kunst van het breien of het knutselen aan een auto. Ik gebruik deze voorbeelden om aan te tonen dat ik wel degelijk geëmancipeerd ben, al zou ik hiermee ook de indruk kunnen wekken dat ik vind dat vrouwen alleen maar kunnen multitasken omdat ze slechts simpele bezigheden zouden hebben. Geloof me, mijn zes zussen, niet te verwarren met de zussen van Lucinda Riley, hebben me wel bijgebracht dat dit onzin is…

 

Helaas is mijn vermogen tot multitasken inmiddels verleden tijd. Tegenwoordig kan ik niet meer productief zijn met muziek aan mijn hoofd. Het was een proces dat zich jaren terug al manifesteerde. De eerste symptomen waren dat ik mannelijker werd. Niet qua baardgroei of spieropbouw, maar doordat ik steeds minder taken tegelijkertijd kon uitvoeren. Aanvankelijk dacht ik dat dit kwam doordat ik geen gitaar meer kon spelen. Het heeft namelijk tijden geduurd voordat ik weer naar muziek kon luisteren.

Toch bleek dit niet de oorzaak te zijn. Terwijl ik langzaam maar zeker weer kon genieten van het luisteren naar muziek werd het steeds moeilijker me te concentreren als er muziek te horen was. Zelfs het simpele apenwerk op kantoor leek dan plotseling van hbo-niveau te zijn, en schrijven met muziek op de achtergrond lukte op den duur helemaal niet meer.

Mogelijk was de geheugenruimte in mijn hoofd vol, en waren mijn hersencellen niet meer flexibel genoeg om tijdelijk ruimte te maken voor een extra taak. Misschien was het simpelweg ouderdom, het begin van de aftakeling, al voelde het soms als het einde van het begin daarvan.

 

Uiteindelijk is het zover gekomen dat ik ben verworden tot een one trick pony met een one track mind: mijn brein kan zich alleen nog maar bezighouden met dat ene trucje. Hoe dat komt interesseert me niet meer, ik ben allang blij dat het schrijven is.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.

Afbeelding © Rein Menke gegenereerd met Adobe Firefly


Schrijf je in en blijf op de hoogte van nieuwe blogposts!

Beoordeel dit artikel

Rating: 5 sterren
4 stemmen

Reactie plaatsen

Reacties

Janneke
4 maanden geleden

Daar ben ik ook blij mee!!

Sjacco
3 maanden geleden

Ah, dat is mooi beschreven..de laatste alinea

Ronald
3 maanden geleden

Geen verband met bovenstaand, maar ik kwam het tegen in Isis no. 227:

"In 2021, Far Out magazine printed Ritchie Blackmore’s thoughts about Bob Dylan. The classically
trained pioneering guitarist who founded Deep Purple said: “I would love to play with Bob Dylan. I
mean it sounds kind of funny in a way, but he is the only person I admire in the business. I have been
in the business for so long, he’s the one that I still feel remains mysterious, there is something about
him that I think is truly monumental and he is so creative. When you think of all the songs that he has
written, you know, ‘Mr Tambourine Man’, ‘Blowing in the Wind’, it’s endless. So, I’m a big fan of his.”
Blackmore later said that Blonde on Blonde was his favourite album."

Rein
3 maanden geleden

Inderdaad, had ook al vaker gelezen dat Blackmore een Dylan-fan is. Hij heeft ook Times they are a changing gecovered met Blackmore's Night (cd Fires at Midnight).