Het wil nog niet vlotten. Het is alweer meer dan zeven maanden geleden dat ik vol goede moed mijn eerste blog "Koppig en Eigenwijs" schreef. Sindsdien heb ik al 32 artikelen geschreven, maar het aantal lezers is voor mij net zo teleurstellend als het aantal toeschouwers voor André Hazes, tijdens zijn concert in de Plaza de Toros in Benidorm. Maar alles is relatief. Ik zou een moord doen voor die paar honderd mensen die de moeite namen om André te horen kwelen, al kan ik zijn teleurstelling wel begrijpen: de akoestiek van het zo goed als lege stadion deed hem ongetwijfeld denken aan die van de badkamer waar hij, als kleine jongen, in alle eenzaamheid zichzelf teisterde met zijn gezang.
Overigens is het wel riskant om mezelf te vergelijken met de volkszanger. In bepaalde kringen, waar ik ook toebehoorde, werd er nogal eens laatdunkend over hem gesproken, terwijl hij toch erg succesvol was, zelfs na zijn dood. Hij moet toch iets goed hebben gedaan, en dan is de gevolgtrekking dat het bij mij daaraan scheelt al gauw gemaakt. Mijn tegenargument dat ik nu eenmaal koppig en eigenwijs ben en daarom alles op mijn manier wil doen gaat ook al niet op. Hazes was, behalve hoppig, ook koppig en eigenwijs, maar dat stond zijn succes niet in de weg.
Ik denk dat zijn roem vooral te verklaren is doordat hij muziek maakte die verbindt, mensen samenbracht door teksten die voor iedereen herkenbaar zijn. Dat die teksten nogal simpel zijn doet er niet toe, als ze maar kunnen worden meegezongen, -gebrald of -gejammerd.
Zou dat dan de oplossing zijn voor meer aandacht voor mijn blog? Kan ik niet beter schrijven over banale of, diplomatiek gezegd, universele zaken? Het probleem is dat dit soort teksten zonder muziek niet interessant of zelfs saai zijn, misschien juist wel omdat ze zo herkenbaar zijn. Daar komt nog bij dat er geen melodie is die de aandacht af kan leiden van de kwaliteit ervan.
Het is dus zaak om blogs te schrijven die taalkundig goed in elkaar zitten en over onderwerpen gaan die voor een zo groot mogelijke doelgroep interessant zijn. Nadat je jezelf daarmee in de spotlights hebt geschreven kun je voorzichtig gaan proberen om je onderwerpkeuze te vernauwen tot datgene waar je eigenlijk het liefste over schrijft. In mijn geval is dat dus de combinatie van muziek en het schrijversvak. Ik ben ervan overtuigd dat er voor elk onderwerp een doelgroep is die de bezoekersaantallen van André in Spanje ruimschoots kunnen overtreffen. Ik zal die alleen eerst moeten vinden voordat ik me daarmee kan verbinden.
Misschien moet ik toch wat minder koppig zijn en niet alleen willen schrijven wat mijzelf interesseert. Ik zou kunnen schrijven als ervaringsdeskundige, maar ik vind het maar niks om over persoonlijk leed te schrijven of daar zelfs een hele roman aan te wijden. Op zich is daar niets mis mee, maar ik houd er niet van om met mezelf te koop te lopen. Dan had ik net zo goed de Vlucht van de Raaf autobiografisch kunnen maken.
Ik heb nog overwogen om te gaan schrijven over maatschappelijke onderwerpen, over problemen waar "ons mooie Nederland" mee kampt. Over zaken waar iedereen wat van vindt en verstand van denkt te hebben. Tenslotte ben ik ook iemand die over alles een uitgesproken mening heeft. Als je veel aandacht wilt krijgen voor wat je schrijft kun je het beste schrijven op een vel papier, dat oprollen en gebruiken als een toeter, waarmee je op vol volume kunt preken voor je eigen parochie. Met de botte bijl van de radicale taal moeiteloos doordringen tot al die hardhouten koppen, geteeld op de vruchtbare bodem van "onze" Nederlandse cultuur, wat die dan ook mag zijn. Bijkomend voordeel is dat je ook de interesse zal wekken van de tegenpartij, want intolerantie verkoopt. Je ziet het ook in de politiek: hoe harder en polariserender de woorden, des te meer stemmen er worden geoogst. Je loopt dan wel het risico dat je voordeur eruit wordt geblazen met een explosief. Ook al is dat maar een cobra, het trekt wel de aandacht, zeker als dat zware vuurwerk in de media wordt opgeblazen tot een heuse bom, maar het is niet van het soort waarop ik zit te wachten.
Afgezien daarvan: ik haat polarisatie. Het trieste is dat juist de potentieel zo mooie taal daarvoor wordt misbruikt. Woorden kunnen zo gemakkelijk worden verdraaid en misbruikt als propaganda. Ja, woorden kunnen hard zijn, zelfs dodelijk, als granaten gevuld met het kruit van antisemitisme, rassenhaat en xenofobie, maar eenmaal afgevuurd blijven ze achter als lege, nietszeggende hulzen. Muziek kan ook hard zijn, maar dan alleen qua volume. Ook al zijn de meningen over wat mooi of lelijk is nog zo verdeeld, er is voor zover ik weet nog nooit iemand om vervolgd of vermoord. Helaas zijn er ook in de muziek idioten die woorden door de microfoon brallen zoals A. Hitler destijds deed, waarbij in dit geval de A staat voor a-muzikaal. Gelukkig zijn dit soort "muzikanten" meestal van het soort "hoe harder hoe beter", zodat hun boodschap verzuipt in decibellen en bier.
Maar over het algemeen is muziek in staat de scherpe randjes van een boodschap af te vijlen. De woorden van iemand als Bob Dylan riepen bij andersdenkenden natuurlijk ook weerstand op, maar die zou aanzienlijk groter zijn geweest als Bob zonder gitaar zijn boodschap door de microfoon had geschreeuwd. En zijn medestanders konden wegdromen op de klank van zijn woorden en muziek. Kom daar maar eens om bij een willekeurige politicus...
Muziek is, meer dan woorden, in staat te verbinden, maar in de juiste handen kan de combinatie ervan wonderen verrichten. Dat was ook bij Hazes het geval. Hoe vreselijk ik zijn muziek ook vond, wat mijn mening ook was over zijn teksten, het riep nooit haat op bij deze rechtgeaarde rocker. Als dat geen wonder is...
______________________________________________________________________________________________________________________________________
Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!
Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.
Reactie plaatsen
Reacties
Goed stuk. Blijf gewoon jezelf. En schrijf waarover jij wil. Is altijd boeiend. Soms ontroerend maar altijd het lezen waard.
Dankjewel. 😘
Dylan zonder de muziek zou wel echt een gruwelijke (valse) azijnzeikerd zijn....
Nou weet ik dat niet de clue van je blog is, maar ik neem het voor lief hahaha.
Scherp geschreven opa!!
😆 Mede namens Bob bedankt! 😘
Je blogs zijn erg goed geschreven, maar nogmaals ( had het al eens eerder opgemerkt) het is veel wat je schrijft, en goede scherpe stukken. (Maar het gaat om je boek, dat is het verhaal en genoeg moois om dat te lezen. Lezen kost tijd) . Doe daar wat anders mee...maak er een bundel van, word columnist. De stukjes die je schrijft zijn, denk ik, geschikt om op een andere manier en of plek kenbaar te maken, zonder opgerold stuk papier, geen getoeter. En wie weet worden ze wel gelezen, maar weet men niet hoe te reageren op zoveel goede blogs. Trouwens, mijn 'commentaar ' op je vorige blog heb je ook niet gelezen ,( ?) Misschien te weinig tijd, of je wist niet hoe te reageren? ;-)
Hoi, door omstandigheden kon ik niet reageren op je vorige reactie, sorry. Dit stukje gaat eigenlijk niet over het aantal reacties, dat was meer een inleiding, maar dat ik juist geen columnist wil worden, juist om de vaak harde taal die gebruikt wordt of uitlokt.😉 En bloggen kost nu eenmaal tijd maar dat is een leuke versie van mijn liefhebberij: promoten.😘