De Matglazen Kooi

Op het moment van zijn conceptie fluisterde de schepper hem zijn levensdoel in en schonk hem het talent waarmee hij dat kon bereiken. Totdat hij de warme, zachte wereld waarin zijn lichaam werd gevormd mocht verlaten, was die fluistering slechts een droom, evenals de gave sluimerend in zijn onderbewustzijn.

Er verstreken jaren waarin hij nog niet besefte wat de gift was. Het was slechts een hunkering naar iets wat hij niet kon benoemen, maar die hij voor het eerst had gevoeld op het moment dat hij, in het licht van felle lampen, zijn eerste schreeuw slaakte: de liefdevolle aandacht van de kleine wereld waarvan hij het middelpunt was. Het was een kostbaar geschenk, slechts aan enkelen gegund, maar het was aan hemzelf om het te verzilveren.

Het was eerst nog een kristal, verborgen in zijn hart, maar de bewondering van hen die zijn gave herkenden, deed het uitgroeien tot een fel glinsterende diamant, fonkelend in de ogen van zijn toeschouwers. Het wierp een helder licht op zijn levensdoel: de mensen verwarmen met zijn talent.

Hij genoot van het leven in de schijnwerpers, hun gloed die hem verwarmde als dank voor de warmte die hij zelf uitstraalde, maar als de lichten doofden, kwam de kou van de eenzaamheid opzetten. Hierdoor werd zijn verlangen naar het licht steeds groter, maar verblind door zijn zucht naar aandacht merkte hij niet dat hij zichzelf had opgesloten in een glazen kooi. Aanvankelijk hadden de mensen zich er nog voor verdrongen om zijn warmte te kunnen voelen, maar ze begonnen steeds meer terug te wijken, bang om zich te verwonden aan de alsmaar scherpere randen en hoeken van het glas.

Door zijn wanhopige behoefte aan aandacht vergat hij de essentie van zijn levensdoel. De kilte van zijn obsessieve fanatisme vertroebelde zijn blik op de wereld buiten de kooi steeds meer, maar niet genoeg om te verbergen wat zijn egoïsme teweegbracht: pijn en verdriet, het enige dat zich niet liet tegenhouden door het glas.

Gekweld door de getroebleerde beelden die hij zag, probeerde hij de kooi te ontvluchten. De middelen die hij daarvoor nam leken eerst nog te werken. Als een dichte mist belemmerden ze zijn zicht op de harde werkelijkheid, maar toen hij op de tast een uitweg wilde zoeken, ontdekte hij dat het geen nevel maar matglas was dat hem gevangen hield. Het melkwitte glas verhulde alles wat ooit zo belangrijk voor hem was en wat hij zelf had kapotgemaakt. Alles buiten de kooi was slechts zichtbaar als een schimmige wereld, vage contouren van de ellende die hij had veroorzaakt en zichzelf had aangedaan. Hij zag genoeg om het niet te kunnen vergeten, maar hij voelde niets meer.

Een matheid had bezit van hem genomen. Gevoelloosheid was in de plaats gekomen van de emoties waarmee hij ooit de mensen verwarmde. Hij besefte dat de toeschouwers buiten de kooi met eenzelfde onverschilligheid naar hem keken. Hij wilde lachen, huilen, ontroeren en liefhebben, maar het matglas maakte het onmogelijk zijn gave aan de buitenwereld te tonen. Hij slaakte een schreeuw, maar de harde echo vervormde die tot een emotieloze kreet die alleen hij kon horen.

Zonder de warmte van de mensen was zijn ooit zo warme wereld, waar de horizon oneindig was en iedereen hem zag, gekrompen tot een ijskoude, matglazen kooi. De kou werd zo hevig dat hij zelfs zijn eenzaamheid niet meer kon voelen, totdat uiteindelijk zelfs het glas bevroor en zijn wereld, broos als sneeuwijs, ineenstortte.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit verhaal wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.