Mijn oude liefde: de gitaar

De hoofdpersoon Rik van der Sluis van “De Vlucht van de Raaf” is gitarist. Zo ziet hij zichzelf tenminste, maar eigenlijk is hij een ambtenaar met als hobby gitaarspelen. Laat het hem maar niet horen! Voor hem is het allesbehalve een hobby: het is zijn lust en zijn leven, al wordt het eerste hem maar al te vaak ontnomen, door alles en iedereen behalve hemzelf.

Rik is namelijk verliefd, verliefd op de gitaar, en liefde maakt blind. Hij heeft alleen maar oog voor zijn “black beauty”. Ze is voor hem meer dan een instrument. Ze is een onmisbaar lichaamsdeel. Zij gaat altijd voor, waardoor hij zich gedraagt als een egoïst.

Het woord gitaar is zowel mannelijk als vrouwelijk, maar voor Rik is zijn gitaar ontegenzeggelijk "unbeschreiblich weiblich". De benaming “black beauty” doet vermoeden dat hij haar een naam heeft gegeven. Vele gitaarhelden gaven immers een meisjesnaam aan hun instrument, zoals B.B. King die zijn Gibson ES-355 Lucille doopte, en Jimi Hendrix die het deed met Izabella. Nancy was het liefje van Roy Buchanan en Lenny dat van Stevie Ray Vaughan. Toch heeft Rik dat nooit gedaan, misschien een teken van zijn onzekerheid over zijn gitaarspel?

Het is één van de dingen die ik met hem gemeen had. Nee, ik heb het nu even niet over onzekerheid, en Neeeeeeee, “De Vlucht van de Raaf” is GEEN biografie! Ik doel op het feit dat mijn gitaren ook nooit een naam kregen. Wel veel liefde, en gezien mijn seksuele geaardheid zag ook ik mijn gitaar als vrouwelijk voorwerp.

Het heeft me vaak doen gniffelen, wanneer gitaristen hun uiterste best deden op het podium als überhetero over te komen, terwijl ze hun instrument daarbij hanteerden als een fallussymbool.

Toch zijn er ook die zich daar niet schuldig aan maken. Een paar jaar terug zag ik Uli Jon Roth, ooit gitarist van The Scorpions en nota bene de man die de romantische ballad "Still loving you” had afgewezen omdat die te commercieel zou zijn. Tijdens dat concert viel het me op dat hij zijn gitaar daadwerkelijk streelde alsof het een vrouw was. Het kan natuurlijk ook te maken hebben gehad met zijn leeftijd en zijn daardoor veroorzaakte testosteron-tekort.

Wat ik ook met Rik deelde was mijn fanatieke oefenregime. Elke dag moest ik minstens twee uur oefenen. Natuurlijk was dat een hele opoffering, al die geweldige familiefeestjes en andere verplichtingen gingen daardoor aan mijn neus voorbij. Het waren voor mij slechts beletsels in het bereiken van mijn doel, verloren tijd die ik liever wilde investeren in mijn muziek.

Ik ging daarin zelfs zover dat ik tijdens sollicitatiegesprekken duidelijk liet merken dat werk voor mij slechts diende als middel om mijn hobby te bekostigen. Tijdens die gesprekken vertelde ik er maar niet bij dat het geen hobby was, maar mijn belangrijkste werk. Tenslotte riskeerde ik al genoeg. Zo werd mij, tijdens een sollicitatiegesprek voor een baantje bij een gemeente, ooit gevraagd wat ik zou doen als ik moest overwerken, waarop ik zonder aarzelen antwoordde dat oefenen altijd voorging. Dat ik toch nog werd aangenomen is me tot op de dag van vandaag een raadsel.

Waarschijnlijk had ik geprofiteerd van het feit dat er slechts één andere kandidaat was. Het bleek een collega te zijn die, net als ik, schoon genoeg had van onze huidige werkgever, alleen was hij daar niet zo open over als ik. Nog steeds zie ik zijn beschaamde, rooie kop voor me, toen de deur naar de kamer waar het gesprek plaats zou vinden openzwaaide en we tot beider verrassing oog in oog stonden.

Net als Rik had ik een liefdesrelatie met mijn gitaar, maar die is helaas al jaren geleden tot een einde gekomen. Jarenlang, dag in dag uit, had ik haar hals gestreeld en haar in mijn armen gehouden, meer dan welke vrouw dan ook. Totdat ik door een blessure haar geen aandacht meer kon geven. Ze begreep het niet. Ze voelde zich genegeerd en dacht dat ik niet meer van haar hield. Ze was altijd al erg fysiek ingesteld en wilde geen genoegen nemen met een platonische relatie.

Ze staat nu nog steeds in mijn schrijfkamer. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen haar de deur uit te zetten, of zelfs maar op te sluiten in haar koffer, want ik houd nog steeds van haar. Soms streel ik voorzichtig haar snaren. Ze zijn roestig, ook zij wordt net als ik een dagje ouder. En wanneer ik aan het schrijven ben lijkt het soms net alsof ik haar ogen in mijn rug voel branden, als nasmeulende sintels, herinneringen aan de passie die we ooit deelden.

Nu heb ik een nieuwe liefde gevonden. Ze heet Philyra*, maar het is niet hetzelfde. Schrijven is geweldig, maar ik mis het lijfelijke. Ik mis de rondingen van haar body. Hoe ik haar tegen me aandrukte, om haar vibraties te voelen die de vlinders in mijn buik deden fladderen.

Gisteren voelde ik een onbedwingbare drang om de radio aan te zetten, iets wat ik anders nooit doe als ik schrijf. Ik hoorde Klaus Meine "Is there really no chance, to start once again? I'm still loving you…" zingen. Ik draaide me om naar mijn eerste liefde. Juist op dat moment brak één van haar snaren.

*Philyra is de godin van de schrijfkunst. Dankzij Wikipedia lijk ook ik belezen…

***********************

Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur.

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.