Het Kind in Mij

Als ik ergens in mijn lijf een onbekend pijntje voel, kruip ik direct achter mijn computer om daar informatie over te zoeken. Gelukkig ben ik geen hypochonder, anders zou ik me alleen maar slechter gaan voelen. Meestal toont Google de slechtste scenario’s het eerst, alsof ze worden gesponsord door de farmaceutische industrie. Toch levert dat onverstandige spitten naar informatie soms interessante weetjes op. Niet dat ik daar iets aan heb, ik ben immers geen praktiserend arts, maar ze zetten me wel aan het denken.

Zo was ik eens op zoek naar de oorzaak van Ménière. Ik zal je de details besparen, maar het artikel dat ik vond gaf aan dat een mogelijke oorzaak iets dat “hydrops” wordt genoemd kon zijn: een opeenhoping van vocht in lichaamsdelen, in mijn geval het binnenoor. Het ging vergezeld van een plaatje, dat mijn rijke fantasie meteen omtoverde tot levendige beelden van een monster. Het balletje in mijn hoofd rolde verder en al snel stuitte ik op een jaren 50-horrorfilm, “The Blob”. Wellicht een vreemde associatie, maar ja, ikzelf ben ook een beetje vreemd.

Ik vroeg me af waarom juist deze film in mij opkwam tot ik me herinnerde dat ik, lang geleden, “The Blob” had gezien. De film was niet eng, maar wel ontzettend camp. Ik had toen al veel horrorfilms gezien, waardoor het geklungel in “The Blob” slechts lachwekkend was, maar in de jaren vijftig was men natuurlijk nog niks gewend.

De film ging over een ruimtemonster in de vorm van een steeds groter groeiende gelatineachtige klodder, die uiterlijke overeenkomsten vertoonde met de hydrops. Tel daarbij op dat ze beiden de gewoonte deelden om te groeien en de associatie is verklaard.

Destijds was ik een ware liefhebber van horrorfilms, maar naarmate ik ouder werd veranderde mijn smaak: zelfs realistisch weergegeven slachtpartijen konden me niet meer bekoren. Ik vraag me af wat daarvan de oorzaak is. Waarom hou ik niet meer van dat soort films, maar nog wel van de muziek die ik vroeger ook al goed vond?

Al sinds mijn vroege jeugd ben ik een liefhebber van hardrock en dat zal nooit veranderen. Muziek is voor mij bijna synoniem voor gevoel, iets wat voor een groot deel mijn persoonlijkheid heeft bepaald. Ik begrijp het dan ook niet wanneer iemand die in zijn jeugd een bepaald genre aanhing, dat later in zijn leven afzweert. Natuurlijk ontwikkelt je persoonlijkheid zich en daarmee je smaak, en vice versa. Ook ik besefte in de loop der tijd dat sommige bands toch niet zulke geweldige muziek maakten als dat ik ooit dacht. Mijn adoratie voor bijvoorbeeld een band als Motörhead nam aanzienlijk af toen ik al binnen een jaar veel van hun songs kon spelen.

Toch kan ik tot op de dag van vandaag nog genieten van die “simplistische herrie”. Het gevoel dat ze bij me opwekten toen ik nog nauwelijks mijn korte broek was ontgroeid is, nu ik mijn strakke, zwarte jeans toch echt moet gaan vervangen voor iets wijders wegens een vette pens, nog onveranderd. Ik weet zeker dat dat nog steeds zo zal zijn wanneer ik, in een luierbroek, achter mijn rollator door de huiskamer schuifel, de muziek nog net zo luid, al is het dan omdat ik inmiddels stokdoof ben. Met name de klassieke bezetting met Lemmy, “Philthy Animal” Taylor en “Fast Eddy” Clarke, inmiddels allemaal leden van de begeleidingsband van het engelenkoor, jaagt als vanouds het bloed door mijn aderen en blaast de daar aangroeiende cholesterol los.

Misschien zweren sommigen dat soort muziek af omdat ze vinden dat ze die zijn ontgroeid, maar hoe kan iets dat deel van je persoonlijkheid uitmaakt zomaar verdwijnen? Ook al zou ik dat deel wegredeneren, verdrukken als iets waarvoor ik me moet schamen, het zit toch nog ergens in me.

Muziek, literatuur en andere kunstuitingen hebben bijgedragen aan de vorming van mijn karakter. Dat begon al bij mijn geboorte en het zal doorgaan tot mijn dood. Je kunt niet zomaar enkele van die bouwstenen weghalen, ook al wordt dat weleens van je verwacht: ‘Goh, luister je nog steeds naar die bagger?’ Of: ‘Ben je niet een beetje te oud voor de smurfen?’ Dan denk ik: waarom niet? Tenslotte zijn de makers ervan ook volwassenen. Soms, zoals in het geval van Motörhead, zijn ze zelfs al dood.

In onze maatschappij lijkt er geen plaats voor het kind in ons te zijn. We denken wel zonder te kunnen, totdat we ons onverklaarbaar verloren voelen, verdwaald in een burn-out, midlife crisis of depressie. We vragen ons af wat de oorzaak is en vluchten in heilloze oplossingen, zonder te beseffen dat we het kind in ons zijn kwijtgeraakt.

Maar waarom gaat dat bij mij niet op voor horrorfilms? Misschien komt het doordat dit genre niet bepaald een positieve bijdrage levert aan de ontwikkeling van je karakter. Het heeft ook bitter weinig met gevoel te maken, tenzij je een seriemoordenaar bent. Een andere verklaring kan zijn dat het kind in mij nog springlevend is. Kinderen zijn immers bang voor enge films, en dus ook het kind in mij...

Toch kunnen alle kunstuitingen, en dus ook films, een soortgelijke rol vervullen als muziek. De mate waarin zal bij iedereen anders zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat, zolang ze gemaakt zijn met gevoel en niet enkel om commercieel gewin, ze wel degelijk je karakter kunnen vormen. Ik denk dat dat geldt voor alles wat inspeelt op je gevoel en je doet nadenken.

Je kunt denken dat je dingen bent ontgroeid, maar het gevoel dat ze je ooit hebben gegeven zal nooit helemaal verdwijnen. Omdat ze, ook al is het maar een heel klein beetje, je hebben gemaakt tot wie je nu bent. Als je met het oog van het kind in jou naar die nu ogenschijnlijke flauwekul kijkt of luistert, dan zul je inzien dat ridiculiseren onzin is. Dan zie je weer de waarde die het had en nog steeds heeft. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor kinderboeken. Ze hebben ons gevormd, en zullen dat altijd blijven doen.

Het is maar goed dat er geen horrorboeken voor kinderen zijn!

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.