Keuzespijt

De stemhokjes zijn weer afgebroken. Na de verkiezingen in 2023 voelden velen zich bekocht. Bij een groot deel van de bevolking zakte de broek net zo snel af als het vertrouwen in de politiek daalde. Gaat alles nu beter worden? Of wordt “keuzespijt” het nieuwe woord van het jaar...

Keuzespijt

Mijn achtertuin is een waar vogelrestaurant. De gevleugelde veelvraten vreten zich daar momenteel vierkant, met als excuus dat ze een vetreserve moeten opbouwen voor de naderende winter. Nu stellen de winters tegenwoordig weinig meer voor, en daarbij komt dat ze voor elk jaargetijde wel weer een ander smoesje hebben. Lente? Kuikentjes volproppen. Zomer? Zien eten doet eten met al die barbecues. Winter? Energie verzamelen om in het voorjaar te kunnen paren. Met andere woorden, de vetbollen zijn niet aan te slepen.

Af en toe ga ik naar het dorpscentrum om ze te kopen, de enige reden waarom ik daar nog weleens kom. Door de enorme leegstand is er verder bijna niets te halen en de plaatselijke Gall en Gall is voor een whiskysnob als ik een gepasseerd station. (Sublimal message: don’t drink drive!).

Zo ook een paar dagen geleden. Tot mijn verrassing was er in de hoofdstraat een nieuwe boekhandel geopend. Alweer een ondernemer die denkt dat al die lege winkelpanden een bewijs zijn van een buitengewone koopwoede van de inwoners, dacht ik meewarig. Het was echter ongewoon druk in de winkelstraat, waar je doorgaans een kanon kunt afschieten zonder slachtoffers te maken, zelfs al is het geladen met een kartets. Mocht je denken dat legers elkaar vroeger te lijf gingen met gewone, humane wapens: deze kanonskogels waren een uitvinding van Henry Shrapnel in de eerste helft van de negentiende eeuw. De goede man vond dat gewone kanonskogels te weinig slachtoffers maakten en vulde ze daarom met alles wat hij maar kon vinden op de plaatselijke schroothoop. Als beloning voor deze waardevolle vondst werden deze buitengewoon efficiënte granaten naar hem vernoemd, net als de scherven die ze verspreidden. Scherven brengen immers geluk... Ja, tijden van oorlog zijn tijden van grensverleggende, of beter gezegd grensoverschrijdende, uitvindingen. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven, een hele troost in deze vooroorlogse tijden.

Maar goed, zonder verwondingen bereikte ik de nieuwe winkel en ging naar binnen. Daar was het een kleurrijke bedoening, niet alleen door de boeken, maar meer nog door de klandizie. Mensen van allerlei pluimage struinden door de looppaden: welvarende zakenlieden in sjieke maatpakken, dames die zich ogenschijnlijk nog geen uur geleden hadden laten vertroetelen in de dure schoonheidssalon een paar straten verderop, maar ook sjofel geklede schooiers die zichzelf even daarvoor nog hadden verwend met wat de afvalbak die dag op het menu had staan.

Ondanks de drukte heerste er een serene stilte in de zaak, alsof er iets gewichtigs plaatsvond. De oorzaak daarvan was dat alle klanten ouder waren dan achttien jaar, waardoor het gebruikelijke gedrein en gezeur van kinderen ontbrak. Ik dacht er verder niet over na en begon, net als iedereen, door de winkel te schuifelen op zoek naar iets, ja, naar wat eigenlijk? Wat had ik nodig, wat wilde ik? Ik had geen idee.

Al snel had ik door dat ik niet de enige zoekende was. Er stond een lange rij klanten voor de toonbank die advies nodig hadden bij de keuze van een boek. Dat verbaasde mij. Waarom keek men niet gewoon naar de omslag en las men niet de flaptekst? Nog eigenaardiger was dat de verkopers bijna altijd een boek adviseerden dat op één van drie grote stapels op de toonbank lag.

Ik nam enkele boeken uit de schappen. Vreemd genoeg werd ik aangetrokken door die met de meest schreeuwerige, felgekleurde kaften, met foto’s van sterke vrouwen en vastberaden kerels op hun voordeligst gefotografeerd. De boeken straalden vertrouwen uit, en beloofden in vetgedrukte letters geluk en vrede voor iedereen, ook al hadden de auteurs ieder hun eigen gedachten daarover. De flapteksten maakten me ook niet veel wijzer. Ze gaven de indruk door één en dezelfde auteur te zijn geschreven en verschilden alleen in toonzetting, die bepaald leek te worden door het been waarmee hij de dag was begonnen.

Ik sloeg de boeken open, maar er stonden geen spannende verhalen met een goede afloop in. Sterker nog: alle boeken bevatten slechts blanco pagina’s, op hier en daar wat onleesbaar gekrabbel na. Toch besloot ik een boek uit te kiezen, iets is toch nog altijd beter dan niets?

Na een paar dagen, gevuld met vergeefse pogingen om het te lezen, vroeg ik me af waarom ik het in vredesnaam had gekocht. Het verhaal was onbegrijpelijk en de ontknoping sloeg nergens op. Tegen beter weten in was ik er toch weer ingetrapt!

Verontwaardigd ging ik terug naar de winkel om verhaal te halen. Daar had zich een grote menigte verzameld voor de gesloten deur, en de verkopers waren nergens te bekennen. Er zat niets anders op dan, net zoals mijn lotgenoten, de winkel de rug toe te keren en mijn keuze in de prullenbak te gooien.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.