Heelt de tijd alle wonden?

Op mijn blog schreef ik al vaker over het fenomeen “tijd” en hoe ik als auteur ermee kan toveren en goochelen (goochelen met ch, geen typfout). Helaas is dat vermogen beperkt door de grenzen van mijn fantasie en kan ik er in werkelijkheid niets aan veranderen. Hoe fijn zou het zijn als ik mooie momenten kon rekken zolang ik wil, of vervelende kon inkorten, zodat ik ze direct weer kon vergeten? Helaas, de tijd heerst over alles en iedereen.

Toch is de tijd niet almachtig, ook al worden hem krachten toegedicht die hij niet bezit. Zo zou hij ons stervelingen “het” kunnen leren, wat dat dan ook mag zijn. Ook zou hij snel zijn, een bewering die een werkdag op kantoor onmiddellijk logenstraft. En probeer er maar eens mee te betalen, zelfs op Black Friday koop je er niets voor. Ik heb ook weleens gehoord dat de tijd rozen baart. Onzin, de tijd is mannelijk en rozen worden geboren in de bloemisterij.

Overigens is het gezegde “de tijd baart rozen” een soort overtreffende trap van een andere macht die hem ten onrechte wordt toebedeeld: hij zou alle wonden kunnen helen. Ik denk dat emotionele zelfbescherming hiervoor vaker de credits verdient. Ontkenning, vermijding, zelfs apathie, het zijn symptoombestrijders van pijn die nooit zal helen. In bepaalde situaties is het gezegde “de tijd heelt alle wonden” op zijn zachtst gezegd ongepast. Ikzelf zou het bijvoorbeeld niet kunnen zeggen tegen een moeder die haar kind heeft verloren.

Maar eigenlijk was het niet mijn bedoeling om deze blog zo zwaar te maken. Tenslotte staat er op mijn website dat mijn artikelen zijn geschreven met een knipoog, al moet een traan op zijn tijd ook kunnen. Tijdens het schrijven gaan mijn gedachten weleens met me op de loop en dan krijg je dat.

De inspiratie voor dit stukje vond ik namelijk in het feit dat ik onlangs veertig jaar in overheidsdienst was. Absoluut geen reden om te jubelen. Veertig jaar tergend traag tenietgedaan! Om het nog erger te maken had de afdeling HR van de gemeente waar ik werkzaam ben, toevalligerwijs (?) de gemeente die afgelopen week in het nieuws was omdat er stront aan de knikker was, een foutje gemaakt: de teller stond al op 41!!! Wat is nu een jaar op zo’n eeuwigheid zul je denken, maar het voelde als een ongewenste sprong voorwaarts in de tijd. Een sprong onwaarschijnlijk ver voor een zestigplusser als ik, met een landing navenant die van een ouwe vent: hard!

Hierdoor realiseerde ik me dat de tijd niet alle wonden heelt, maar ze zelfs weer kan openrijten. Het besef dat mijn wonden niet waren geheeld, maar dat ik in slaap was gevallen onder een broeierige deken van zelfbescherming, drong pijnlijk tot me door. Al die tijd verspilt aan iets wat ik verafschuwde, en het wrange was dat juist dat ten koste ging van wat ik het liefste deed. Muizen vraten aan de pezen van mijn handen en stress deed mijn oren suizen en sloopte mijn gehoor. Dankzij mijn met de paplepel ingegoten calvinistische overtuiging dat ik moest werken voor mijn geld, werkte ik mezelf kapot, ten koste van mijn muzikale creativiteit en vergat ik dat muziek ook geld in het laatje kon brengen. In die zin heb ik wel wat weg van Rik, de hoofdpersoon in “De Vlucht van de Raaf”. Ondanks zijn overtuiging dat hij leefde voor de muziek handelde hij daar niet naar, met alle gevolgen van dien.

Mijn 41-jarig jubileum heeft me de ogen geopend, zo sterk is de tijd dan weer wel. De tijd heeft me geleerd dat ik nu een cruciale beslissing moet maken. Hij kan dus toch meer dan ik dacht, maar mijn wonden helen? Gelukkig heb ik een symptoombestrijder. Het is een medicijn met een prettige bijwerking: schrijven.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.