Geen Notie van Promotie

Als je mij volgt dan zal je inmiddels wel weten dat ik al geruime tijd bezig ben met het schrijven van mijn nieuwe roman “Het Oog van de Orkaan”. Door allerlei lichamelijke oorzaken gaat het wat langzamer dan gehoopt, maar het einde is in zicht. De herschrijf-operatie waarover ik het had in mijn blog “Herschrijven: zal het mij tot waanzin drijven?” is inmiddels achter de rug, en ik ben nog steeds bij mijn volle verstand. Nu zegt “volle” tegenwoordig ook niet zoveel. Neem nu bijvoorbeeld yoghurt. Hedendaagse volle yoghurt zouden we vroeger halfvol genoemd hebben, de halfvolle variant is tegenwoordig maar magertjes, en magere yoghurt werd nog niet zo heel lang geleden als zure melk verkocht. Maar goed, voor mij geldt dus nog steeds: vol verstand, mager postuur.

Overigens is het schrijven van de laatste hoofdstukken erg leuk om te doen. Soms denk ik: kwam er maar nooit een einde aan, maar ik verheug me ook ontzettend op het moment dat mijn roman “af” is. Dan zal ik namelijk eindelijk weten hoe het verhaal van de familie Murphy, op hun afgelegen boerderijtje aan de kust van West Cork, afloopt. Want ook al denk ik nu de ontknoping helemaal te kennen, zeker weten doe ik het niet. Ik heb dat al vaker gedacht en ben al eerder door mijn fantasie verrast, maar hoe meer het einde van het schrijfproces nadert, des te minder de kans dat er nog iets wijzigt.

Het naderende einde... Het klinkt onheilspellend en past daarom perfect bij mijn nieuwe roman. Op mijn, speciaal aan mijn volgende roman gewijde, webpagina heb ik enkele door mijzelf bewerkte vakantiefoto’s geplaatst, die een goede indruk van de sfeer geven. Qua genre noem ik het gothic fiction, al vind ik het moeilijk een term te vinden die de lading volledig dekt. En wat is dat eigenlijk? Denk, om een indruk te krijgen, aan een roman als “Wuthering Heights”, of de verhalen van Edgar Allen Poe, met hun duistere, geheimzinnige en griezelig sfeer.

De mysterieuze westkust waar "Het Oog van de Orkaan" is gesitueerd speelt, net als in sommige scènes in “De Vlucht van de Raaf”, een belangrijke, sfeerbepalende rol. Het is iets wat beide romans gemeen hebben, net als de schrijfstijl: beeldend, soms poëtisch, met mooie, originele metaforen. Een andere overeenkomst is dat de lezer het verhaal beleeft vanuit de hoofdpersoon: je zit in zijn hoofd, leest zijn gedachten en zit dus midden in de gebeurtenissen. Echter, waar Riks sarcasme en zelfspot in "De Vlucht van de Raaf" soms tot humoristische scènes leiden, is Sean Murphy een heel ander personage. Hij is vriendelijk, maar wat simpel, met een kinderlijke kijk op de wereld en wat zich allemaal om hem heen afspeelt. Hij lijdt ook aan een psychische stoornis, opgelopen door een traumatische ervaring op jonge leeftijd. Hierdoor heeft “Het Oog van de Orkaan”, net als zijn voorganger, ook kenmerken van een psychologische roman.

Nu ik deze laatste paragraaf nog eens herlees, realiseer ik me dat ik eigenlijk alweer bezig ben met het promoten van mijn nieuwe roman, terwijl de campagne voor “De Vlucht van de Raaf” nog volop bezig is! Ook die was al ver voor de releasedatum begonnen. Destijds zag ik er behoorlijk tegenop, maar ik kon mezelf nog wijsmaken dat het allemaal wel mee zou vallen en misschien zelfs leuk zou zijn. Inmiddels weet ik wel beter, het is nog erger dan ik dacht! Leuren met mijn eigen werk voelt aan als sleuren met boeken van vijftig kilo. Vertellen waarom mijn roman goed, bijzonder, of zelfs bijzonder goed is, lijkt verdacht veel op opscheppen. Het allerergste vond ik nog om een boekhandelaar te vragen of die mijn boek in het assortiment wilde opnemen; het was nog traumatischer dan ik beschreef in mijn verhaal "Beren op de Weg”.

Toch is niet alles aan promoten ellendig. Het creatieve gedeelte, zoals het maken van filmpjes, blogs en mijn website is erg leuk om te doen. Het is alleen zo tijdrovend dat het ten koste gaat van de tijd die ik in het schrijven zou willen steken. Minder aan promotie doen is ook geen optie, want hoe weet “de wereld” dan dat er weer een boek is verschenen van de grote auteur Rein Menke? Het is een Vreselijk Vervelende Verdomd Vicieuze cirkel, en mijn perfectionistische instelling maakt het alleen maar erger, want als ik iets doe wil ik het zo goed en professioneel mogelijk doen. Dat geldt voor schrijven, maar - helaas - dus ook voor promoten. Daarom verzon ik ook de bedrijfsnaam RMA (Rein Menke Auteur), een beetje zoals Rik in “De Vlucht van de Raaf” zijn eerste “bandje” RAT noemde. RAT was niet bepaald succesvol en dat zal vermoedelijk ook voor mijn “bedrijf” gelden. Logisch, als je je hoofd boven water probeert te houden met een verdienmodel als een lekke onderzeeër. Met andere woorden: schrijven is een dure hobby, maar laat Rik het maar niet horen!

Gelukkig is geld nooit mijn drijfveer geweest en dat zal het ook nooit worden, hoeveel tijd en euro’s ik er ook in steek, al zou het leuk zijn als ik wat meer aandacht zou genereren met mijn marketing-marteling. Misschien pak ik het verkeerd aan, maar ik maak me er niet al te druk meer om. Ik beleef nog steeds veel plezier aan het schrijven, ook al heb ik nog steeds geen enkele notie van promotie.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.