Verdoemde was ik van de tijd
als op een hopeloze kaap gestrand
Waar stilte drukt en liefde niet gedijt
Verdorrend in het harde zand
Maar toen, als sneeuw in de woestijn,
een meermin uit de diepte van de zee,
schonk jij me liefde als de zoetste wijn
en nam me op je vleugels mee
Je vlijde me op rozen neer
en gaf me waar ik al zo lang om bad
waar ik van droomde en nog zoveel meer
en toonde dat ik vleugels had
Je sterkte me en brak de ban
Als Icarus sloeg ik mijn vleugels uit
vloog naar jouw hemel waar ik alles kan
een god kan zijn met jou als bruid
En steeds, als Hybris mij verleidt,
de hitte van de zon mijn vleugels zengt,
ben jij het die mijn broze ziel bevrijdt,
mij opvangt en mij redding brengt
Reactie plaatsen
Reacties
Prachtig gedicht!!!