Versterkerpech 1 - Fender Twin Reverb

Versterkers. Ze zijn onmisbaar voor iedere gitarist om hoorbaar te zijn boven het gebeuk van de drummer uit. Als beginneling droomde ik al van die brulboeien, ook al had ik ze nog niet nodig. Ik oefende immers nog in mijn eentje op de akoestische gitaar van mijn zus, maar ooit zou mijn gitaarspel met een goddeloos volume de wereld doen beven! Voordat het zover was moest ik me behelpen met allerlei andere amps. Die term gebruikte ik altijd omdat het zo professioneel klonk, in tegenstelling tot wat ik ermee ten gehore bracht. Mijn droom kwam uiteindelijk wel uit, maar niet na een ware queeste die me langs allerlei versterkers voerde.

Dit is de eerste anekdote in een serie de versterkers die ik ge- en misbruikte. Leuke weetjes en hilarische gebeurtenissen uit mijn tijd als gitarist, altijd met een link naar The Stag.

De zoektocht naar mijn eigen sound begon met een National GA-99TR, een 10 watt versterkertje met een buitenproportionele behuizing waarin een minuscuul speakertje zat gemonteerd. De National was niet geschikt om live te gebruiken, zodat ik het de eerste jaren van mijn roemruchte carrière moest doen met allerlei geleend of gehuurd spul. Daarom zal ik er hier verder geen woorden aan vuil maken. In De “Vlucht van de Raaf” speelt de National echter een belangrijke rol. Zie pag. 26 en 27 van deel 1 voor “het katapult-incident” en “de trap van Pim”, min of meer op waarheid berustend. Voor degenen die het boek nog niet in huis hebben: KLIK HIER om pagina 27 online te lezen. 

De allereerste versterker waar ik mee optrad was Ton Beukelmans Fender Twin Reverb. Het was tijdens het jaarlijkse kamp van de korfbalvereniging OVVO, waar het eerste bandje waarin ik met Ton samen speelde het leven zag. Rag-Tag & Bobtail heette dit stelletje ongeregeld, de voorloper van The Stag. Tijdens dit optreden speelde de Fender een grote rol, als versterker voor maar liefst drie gitaren en een piano. Ook in de “De Vlucht van de Raaf” komt het ding voor. Zie bijvoorbeeld pagina 57 van deel 1 voor een hilarische scène, lichtelijk gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Tons Fender kwam goed van pas tijdens de repetities van Rag-Tag & Bobtail, omdat we een overschot aan gitaristen en een tekort aan apparatuur hadden. We waren dus heel blij met Ton, net zoals The Rolling Stones blij waren met Bill Wyman omdat hij zo’n groot apparaat had. Minder blij waren we met het gewicht van deze buizenversterker. Normaliter zijn die dingen al loodzwaar, maar Tons versie had twee speciale Electro Voice speakers, met gigantische magneten. Kortom, het ding was niet te tillen, of je moest over een Jerommeke-spierkracht en bijbehorend uiterlijk beschikken.

In tegenstelling tot Ton had ik geen van beide. Een onderwijzer op de lagere school noemde me altijd ‘lang, dun en lekker’ en dat ben ik nog steeds, maar het weerhield me er niet van om een poging te doen het bakbeest in de oefenruimte van een tafel te tillen. Tenslotte hadden we nog geen roadies en natuurlijk wilde ik meewerken. Achteraf gezien onbegrijpelijk, omdat ik altijd bang was om de vingers van mijn linkerhand te beschadigen. Ik vertikte het bijvoorbeeld om thuis te helpen met de afwas, uit vrees dat mijn vingertoppen daarvan week zouden worden. Afdrogen deed ik dan nog wel, om te voorkomen dat mijn zussen dat uit woede met mij zouden doen. Ze vonden toch al dat ik veel te weinig deed.

Mijn overmoedige poging de versterker op de grond te zetten werd dan ook bijna mijn dood. Terwijl ik in een innige omhelzing met het loodzware gevaarte door mijn hurken ging, verloor ik mijn evenwicht en viel ruggelings achterover, met de Fender bovenop mij. Machteloos als een schaap op zijn rug probeerde ik te voorkomen dat het kostbare apparaat als een zilverkleurige meteoor ter aarde zou storten. Gelukkig schoot Ton te hulp en verhinderde dat mijn kippenborst werd ingedrukt als een zachtgekookt ei. Het toeval wil dat dit bijna fatale ongeluk plaatsvond in de zaal van de Kasbah, waar jaren later het try-out concert van The Stag 1.0 plaatsvond!

Tot zover mijn herinneringen over deze versterker die, als hij kon spreken, zijn afschuw zou spuien over alle ellende die hij te verduren heeft gekregen. Zo heb ik op deze amp nog mijn allereerste liedje, “You just mean nothing to me”, geschreven. Het is nooit verder gekomen dan de slaapkamer. Dat is maar goed ook. Toch kan ik het nog steeds dromen. Had ik dan tóch een tophit geschreven?!?

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.