Schrijven met Sertraline?

De zomer staat nog voor de deur, maar heeft die wel alvast opengeschopt. Ik heb het zomergevoel dan ook al helemaal te pakken. Het is een goed gevoel, maar toch voel ik me minstens zo goed in de herfst. Niet zo gek voor iemand die gek is op Ierland en Schotland. Dit wil niet zeggen dat ik een meteo-masochist ben die pas opbloeit bij stortbuien of rukwinden. Qua sfeer komen die landen bij slecht weer het beste tot hun recht, maar zelfs de Somberman in mij heeft er geen bezwaar tegen als die prachtige landschappen eens goed in het zonnetje worden gezet. Voor buitenactiviteiten heeft slecht weer echter alleen maar nadelen. Neerslag tijdens het wandelen haat ik, en toen ik nog fietste brak ik alle snelheidsrecords als ik op de hielen werd gezeten door een regenbui.

Toch was er een tijd, nog niet zo heel lang geleden, dat een koude, verregende dag voor mij een godsgeschenk was. Deze zelfs voor een “buitenactivist” en Ierland-fan eigenaardige eigenschap ontwikkelde ik nadat ik noodgedwongen mijn racefiets aan de wilgen moest hangen. Niet gemakkelijk, als je weet hoeveel uur ik op mijn rood-zwarte martelmobiel doorbracht. Ik gebruikte dat ding om uit de diepe dalen waarin ik vaak zat omhoog te klimmen, waarbij bergpassen als de Galibier, Stelvio, Mortirolo en Gavia de rol van psychotherapeut speelden. De endorfine-kick bergop en de adrenaline-shot bergaf waren onmisbaar bij het verdoven van het gemis van het muziek maken en het bezit van de 5-daagse “zegening” van werken op kantoor. 'Gelukkig heb je wel een baan,' zei men troostend als ik weer eens in de put zat...

Het was het begin van een burn-out, maar gelukkig herontdekte ik mijn schrijftalent. De dopamine die vrijkwam bij het schrijven gaf me het gevoel dat ik mijn burn-out had overwonnen, en de coach die me begeleidde wilde dat succes maar wat graag op haar portfolio bijschrijven.

Ik begon argwaan te krijgen toen ik afwijkend gedrag begon te vertonen. De over-assertieve hufter in mij veranderde in een conflictvermijder, en mijn “schijt-aan-alles-en-iedereen-mentaliteit” sloeg om in een “iedereen-schijt-altijd-op-mij-houding”. Op het moment dat ik het zomergevoel als negatief begon te ervaren, en dan heb ik het niet over oorzaken als overmatig zweten of kamikazemuggen, realiseerde ik me dat mijn burn-out al die tijd nog had gesmeuld en nu weer oplaaide: haast van de ene op de andere dag kon ik niets meer hebben van zomerse activiteiten. Ik stoorde me aan elk geluid, aanvankelijk alleen tijdens het schrijven, maar gaandeweg doorlopend. Geluiden die niet te horen zijn op een winterse regendag, maar des te meer als de buitentemperatuur zomerse waarden bereikt. Hogedrukspuiten deden me vertwijfeld afvragen wat er mis was met gewone bezems. Elektrische grasmaaiers, waarvan ik dacht dat alleen voetbalclubs of grootgrondbezitters ze nodig hadden, teisterden veel te kleine gazonnetjes en mijn zenuwen. Een pianist drie huizen verderop wekte een diepe muziekhaat in mij op, terwijl zijn spel toch veel mooier klonk dan mijn oorverdovende gepiel op mijn elektrische gitaar, lang geleden, als puberende would-be gitaargod.

Zodra de zon onderging, werd het zomergevoel nog irritanter. Als een bijzonder boze buurtwacht liep ik rondjes door de buurt, op zoek naar de bron van het gelal als van tientallen dronken apen, min of meer in de maat van vreselijke muziek. Daarna lag ik de rest van de nacht te wachten totdat het feest eindelijk was afgelopen, mezelf vervloekend omdat ik de walmende barbecue niet had voorzien van vers vlees. Brandende buren zouden immers niet erger kunnen stinken dan de kadavers die mijn huiskamer in een rokerij hadden veranderd. Allerlei gewelddadige gedachten, opgeroepen door alle buitenactiviteiten die mij het schrijven onmogelijk maakten en me mijn broodnodige nachtrust ontnamen, kwamen in me op. Het werd zo erg dat de pacifist in mij zich ernstig zorgen begon te maken.

Er kwam hulp uit onverwachte hoek: Ménière, de ontdekking van de Franse dokter in wiens naam ik regelmatig mag zwalken en braken als een nuchtere dronkeman - wel lekker goedkoop - noodzaakte mij tot het nemen van Sertraline. Het door de Tovenaar (lees mijn blog: "De Schrijver en de Draak") voorgeschreven antidepressivum, als remedie tegen de overgevoeligheid die ik voor van alles en nog wat had opgebouwd, hielp niet veel.

Totdat er een zonnig, warm en daardoor uitermate rumoerig weekend verliep zonder dat ik de neiging kreeg te googlen naar “hoe maak ik een barbecuebom?” Hoe hard Bas van de buren zijn bas ook liet dreunen, hoe presto en allesbehalve piano de pianist ook op zijn piano pingelde, ik genoot ervan! Ik kocht zelfs bijna een hogedrukspuit. Zomerse vrolijkheid overviel me, zodra ik de gordijnen opentrok en een strakblauwe lucht alweer een dag van nodeloos, maar desondanks vrolijk klinkend gegil van kinderen en volwassenen aankondigde. Ik had het goede zomergevoel weer terug!

Heeft het tovermiddel dan toch zijn werk gedaan? Ben ik dankzij die #$#!$# Sertraline ongevoelig geworden voor de buitenactiviteiten van de buurt? Ik kan me niet voorstellen dat een geestvernauwend middel zo’n positieve uitwerking kan hebben en heb dan ook een sterk vermoeden dat ik dit te danken heb aan iets heel anders. In een van mijn volgende blogs zal ik hier nog op terugkomen. Hoe dan ook, ik kan me gelukkig weer concentreren tijdens het schrijven.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.