Tachtig jaar later en geen seconde wijzer

Tachtig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn we weer terug bij af. Na tachtig jaar van vrijheid en vrede staan we op het punt om voor de zoveelste keer dezelfde fout te maken, terwijl we in die periode meer dan genoeg voorbeelden hebben gezien van dat geweld slechts leidt tot nog meer geweld. Tachtig jaar vrijheid en vrede is ook maar relatief: een groot deel van de wereldbevolking heeft in die periode nauwelijks vrijheid gekend.

De kern van het probleem waar we wereldwijd mee te maken hebben is dat men nog steeds denkt dat er voor de vrijheid gevochten moet worden, terwijl de geschiedenis inmiddels wel heeft bewezen dat elke oorlog eindigt met het zaaien van een nieuw conflict. Zo werd de Eerste Wereldoorlog aanvankelijk de “War to end all Wars” genoemd. We weten inmiddels wel beter waar die toe leidde: de Tweede Wereldoorlog. En die verschrikking baarde op zijn beurt weer een monster dat in 80 jaar zo is gegroeid dat het nauwelijks meer te beheersen is en zelfs kan uitgroeien tot een derde wereldoorlog. Machtswellust, geld en ideologieën tieren helaas nog steeds welig in de door granaten omgeploegde aarde van de dodenakkers.

Daarbij komt een bijzonder nare eigenschap van de mens in het algemeen. Als mensen elkaar geweld aandoen, zal er altijd weer een roep om wraak volgen. Ik zou liegen als ik, als oprecht pacifist, zou beweren dat ik geen wraak zou willen nemen als iemand mijn geliefden iets aandoet. Precies dat is de reden om als mensheid eindelijk eens de stap te zetten om conflicten uit te praten, in plaats van uit te vechten. Om eens goed na te gaan denken over de redenen waarom we oorlog voeren. Over de zogenaamde vijand, waarvan de meesten precies zo zijn als jij en ik: vredelievend. Waarom vechten voor die kleine minderheid van despoten en idioten, onder het mom van vechten voor de vrijheid? Nu al worden jongeren weer het leger ingelokt, met flitsende advertenties van het Ministerie van Defensie. Het doet me denken aan al die duizenden jongens en mannen in de Eerste Wereldoorlog die zich opgaven om mee te doen aan dat spannende avontuur, waar alleen eer en glorie te behalen zou zijn. Het is om te janken, en ik hou het dan ook niet droog als ik al die duizenden witte kruisen zie, of het nu op een begraafplaats voor geallieerden is of op de Duitse begraafplaats, hier niet ver vandaan.

Je mag het met me eens zijn of niet, maar eigenlijk zou er geen discussie mogen zijn over wel of niet bewapenen. Ook al roept onze koning dat we ons tot de tanden moeten bewapenen, de uitkomst zal dezelfde zijn: dood en verderf voor beide kanten, voor Russen en Oekraïners, voor Israëli's en Palestijnen, voor ons en onze vijand, wie dat dan ook mag wezen. Iedereen wil vrijheid en vrede, behalve degenen die om wat voor zieke reden dan ook baat hebben bij oorlog. Het zijn niet de machthebbers, de grootindustriëlen of de politici die lijden. Het zijn de gewone soldaten, jongens en meisjes, die door hen worden opgeofferd, wijsgemaakt dat ze vechten voor de goede zaak, en de gewone, onschuldige mensen die onder de puinhopen van wanbeleid en waanideeën hun graf vinden.

Waarom beëindigen we niet eindelijk die eindeloze geweldsspiraal? Wanneer zien we nu eens in dat er geen vijand is, dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten met Kapitein Waanzin aan het roer, de ondergang tegemoet? “Denk eens na aan welke kant je staat”, schreef Frank Boeijen ooit. Het is hierop ook van toepassing. Iemand die wij terrorist noemen, is voor de andere kant een held, maar omgekeerd is dat ook het geval. We zijn allemaal kinderen van moeders, ben ik dan zo naïef om te denken dat er geen moeder op de wereld is die haar kind wil opofferen voor de wanen van welke idioot dan ook?

Lang geleden schreef ik een anti-oorlogsong. De tekst, vooral de laatste regel, spreekt voor zich. Je vindt die hieronder. En lees ook eens de tekst van de song “Russians” van Sting.

Misschien denk je nu dat ik een utopist ben. Dat heb ik al eerder gehoord, maar je moet wat te dromen hebben, en wat is er mooier dan een droom over vrede? Als we met z’n allen die droom dromen, komt die misschien ooit nog eens uit.

Soldier

Soldier, when you're at the battleground

do you fear the face of death

What's on your mind when you kill someone

do you avenge the death of all the friends you've had

When you joined the army, you thought no-one could harm you

You felt strong and proud, you wanted everyone to see

you could survive the storm wearing your uniform

You never thought you could get hurt by all those bodies in the dirt

Soldier, do you really like to kill

Do you like to kill them all

Has the devil posessed your soul

Are you an animal on the prawl

You've killed someone's brother

Boy tell me, how would he feel?

Soldier, can't your really understand

that everytime you kill someone

there's someone who wants revenge

Every killing loads another gun

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.