Babies of Bladblazers

In mijn vorige blog vroeg ik me af of het snoepen van de Sertraline me ongevoelig heeft gemaakt voor allerlei vormen en misvormen van burengerucht. Heb ik mijn bovengemiddelde concentratievermogen, een noodzakelijke eigenschap als je opgroeit in een gezin met elf kinderen, weer terug dankzij die dagelijkse dosis pillen? En is mijn ongekende vrolijkheid slechts een bijwerking, of heb ik die te danken aan iets heel anders?

Sinds ik mezelf opa mag noemen ben ik van een oude, stramme baas veranderd in een super flexibele, rubberen pop: slap in de knieën door een kleine meid die mijn wereld in een ander licht heeft gezet. Een zonnetje dat me van binnenuit verwarmt. Mijn apenkop heeft het dankzij haar wel zwaar te verduren. De rimpels barsten erin door de haast niet weg te poetsen glimlach die ze erop tovert. Degenen die mij een beetje kennen, weten dat je daarvoor van goede huize moet komen. Maar ach, wat extra rimpels worden dikwijls als markant betiteld, al zijn er idioten die zich vrijwillig laten injecteren met Botox. Zelfs al had ik een rimpelkop als een veenlijk, dan nog zou ik me niet laten inspuiten met dat aan botulisme gerelateerde spul.

Het nadeel van zo'n hummeltje is dat vakanties een kwelling worden. Heimwee was mij altijd vreemd. Hoe verder ik van huis, en vooral mijn werkplek het gemeentehuis, was, des te beter (lees: minder depri) ik me voelde. Nu echter overvalt het me al zodra ze vrolijk wuivend afscheid van me neemt als ze weer naar huis moet. Ik zou haast een hekel aan haar ouders krijgen...

Toevalligerwijs, de week nadat ik mijn blog “Schrijven met Sertraline” had geschreven, gingen mijn vriendin en ik een weekje op vakantie in Luxemburg. Ik had er sowieso al geen zin in, omdat de foto’s van het huisje dat we geboekt hadden niet veel goeds beloofden, maar het was goedkoop en we moesten er toch even uit. Waarom? Geen idee, de kleine ging namelijk niet mee, maar mijn nieuwe, optimistische ik bedacht dat deze vakantie een goede test zou kunnen zijn of ik mijn herwonnen concentratievermogen te danken had aan de Sertraline of aan mijn kleindochter.

Eenmaal in Luxemburg betrad ik een heus testlaboratorium, waar sadistische onderzoekers alles uit de kast hadden getrokken om mij op de proef te stellen. Het vakantiehuisje bleek op een boerenerf te staan, waar vanuit twee donkere stallen een geloei klonk alsof de boer de dames iets te enthousiast aan het melken was. Een ander minpuntje was dat het huisje geen tuin had, slechts een stukje beton waar wij met onze lange benen maar net konden zitten. Dat beton ging naadloos over in de doorgaande weg waarvan ik thuis, na een uitvoerige verkenning van de omgeving met Google Maps, had aangenomen dat er weinig verkeer over zou komen. De aanname bleek terecht, als je het landbouwverkeer buiten beschouwing liet. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, zelfs op zondag, de dag des Heeren waarop we toch niet mogen werken, denderden gigantische tractoren met reusachtige giertanks over de weg. De testopstelling voorzag ook in wegwerkzaamheden in het slechts 180 mensen tellende dorpje. Door het geratel van betonhamers leek het alsof het Ardennenoffensief nog gaande was. De mannen in de witte jassen waren zelfs zover gegaan om, middels een marter, ook de nachtelijke stilte aan stukken te scheuren, samen met de arme muizen die op de zolder boven onze slaapkamer ten prooi vielen aan dat ondier.

Normaal gesproken had deze doorlopende overlast me helemaal gek gemaakt, maar wat denk je? Ik zat rustig voor het huisje, genietend van het schitterende weer en wat zwaluwen die, dwars door alle geluidsgolven, aan het foerageren waren. Het gestommel en gekrabbel van de marter wekte de in diepe slaap verkerende natuurliefhebber in mij, zonder de scheldkanonnade die mijn wekker iedere ochtend van een werkdag ondergaat. Zelfs de herrie van de wegwerkers deed me glimlachen; het waren helden, met hun oranje Playmobil-jasjes in de brandende zon en de stofkorst op hun bezwete gezicht, waardoor de diversiteit aan nationaliteiten niet meer zichtbaar was. En tijdens het schrijven bevond ik me in de heerlijke eenzaamheid van mijn creatieve bubbel. Toch had ik steeds het deprimerende gevoel dat er een wolk voor de zon zat: heimwee.

Aan het eind van de vakantie kon ik dan ook de conclusie trekken dat de Sertraline uitstekend werkte om me te kunnen concentreren. Dat ik, ondanks alle herrie en het onvervulde verlangen mijn kleindochter te knuffelen, me nergens aan had gestoord was het keiharde bewijs. Echter, of die kleine hetzelfde heilzame effect op me had was hiermee nog niet bewezen, De Sertraline slik ik immers niet om me te kunnen concentreren, maar om minder te vomeren. Het opgeven van de pillen is dus geen optie, tenzij ik liever wil overgeven door mijn Ménière. Ik zou dus nooit weten of ik mijn herwonnen concentratievermogen misschien wel te danken had aan die kleine dame.

Althans, dat dacht ik. Het toeval wilde dat ze het weekend dat we thuiskwamen bij ons kwam logeren, en ook nog de hele daaropvolgende dinsdag! Opa moest echter ook nog gewoon werken en schrijven. Je raadt het al: er kwam niks uit mijn handen. Het schattige stoorzendertje kreeg het voor elkaar om de Sertraline kansloos te maken. Met haar in de buurt was concentreren onmogelijk, en ik vond het geweldig. Mijn glimlach beitelde zich nog wat verder in mijn bakkes, ondanks dat mijn manuscript naar me lag te schreeuwen. Of mijn baas ook naar me liep te schreeuwen omdat mijn productie tot het nulpunt was gedaald, boeide me al helemaal niet. Hoe meer "overlast" van dat dametje des te beter.

Conclusie: Sertraline werkt uitstekend om je niet te storen aan burengerucht, maar tegen mijn kleine schatje is het niet opgewassen. Zij daarentegen is het beste medicijn tegen neerslachtigheid, wat het universum ook op mijn bordje gooit. Ze is mijn zonnetje dat de regenbuien doet verdampen.

Als ik nu door de buurt loop, vraag ik me af of al die jonge vaders daar net zo over denken. Ik bedoel, de meesten zijn druk in de weer met hun elektrisch speelgoed. Het lijkt erop dat ze liever met hun luidruchtige bladblazers spelen dan met hun kinderen. Het maakt mij niet uit, ik stoor me helemaal nergens meer aan.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Fijn als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.