In mijn vorige blog vroeg ik me af of het snoepen van de Sertraline me ongevoelig heeft gemaakt voor allerlei vormen en misvormen van burengerucht. Heb ik mijn bovengemiddelde concentratievermogen, een noodzakelijke eigenschap als je opgroeit in een gezin met elf kinderen, weer terug dankzij die dagelijkse dosis pillen? En is mijn ongekende vrolijkheid slechts een bijwerking, of heb ik die te danken aan iets heel anders?

De zomer staat nog voor de deur, maar heeft die wel alvast opengeschopt. Ik heb het zomergevoel dan ook al helemaal te pakken. Het is een goed gevoel, maar toch voel ik me minstens zo goed in de herfst. Niet zo gek voor iemand die gek is op Ierland en Schotland. Dit wil niet zeggen dat ik een meteo-masochist ben die pas opbloeit bij stortbuien of rukwinden. Qua sfeer komen die landen bij slecht weer het beste tot hun recht, maar zelfs de Somberman in mij heeft er geen bezwaar tegen als die prachtige landschappen eens goed in het zonnetje worden gezet. Voor buitenactiviteiten heeft slecht weer echter alleen maar nadelen. Neerslag tijdens het wandelen haat ik, en toen ik nog fietste brak ik alle snelheidsrecords als ik op de hielen werd gezeten door een regenbui.

Tachtig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn we weer terug bij af. Na tachtig jaar van vrijheid en vrede staan we op het punt om voor de zoveelste keer dezelfde fout te maken, terwijl we in die periode meer dan genoeg voorbeelden hebben gezien van dat geweld slechts leidt tot nog meer geweld. Tachtig jaar vrijheid en vrede is ook maar relatief: een groot deel van de wereldbevolking heeft in die periode nauwelijks vrijheid gekend.

Wordt dit een politieke verhandeling, en dan nog wel over de BBB? Maak je geen zorgen, ik heb geen zin om een emmer koeienstront over me heen te krijgen als ik hier mijn mening zou geven over Sweet Caroline en haar BoerBurgerBeweging. Mevrouw van der Plas beweerde ooit dat Neil Diamonds song in de top tien van de Top 2000 zou thuishoren. Ik hoop dat ze dat niet deed omdat ze Caroline heet: “sweet” is niet het eerste wat in me opkomt als ik haar zie. Wat er wel in me opkwam toen ik voor het eerst BBB op een bord langs de snelweg zag staan, was Boeren, Burgers en Buitenlui. Ah, eindelijk een partij voor iedereen, dacht ik nog. Niets is minder waar, is inmiddels al gebleken.

In september 2015 gingen mijn vriendin en ik op vakantie naar Ierland. We hadden besloten met mijn auto te gaan en namen de veerboot vanuit Cherbourg, omdat we dan het grootste deel van de 16 uur durende reis slapend zouden kunnen afleggen.

De subtitel van deel twee van mijn roman "De Vlucht van de Raaf" luidt “Ierland is het Einde”. Maar is dat werkelijk zo? Ooit vond ik van wel, maar tegenwoordig denk ik daar anders over.